Sudan is in potentie een rijk land. Dit grootste land van Afrika zou de graanschuur van de regio kunnen zijn. Ook bezit het rijke reserves aan olie. Toch denkt iedereen bij Sudan voornamelijk aan de gewelddadige conflicten die het land al decennia lang teisteren. De botsingen over het water van de Nijl, de verdeling van de oliegelden en de strijd om goede landbouwgrond worden verergerd door etnische en religieuze tegenstellingen. Achtereenvolgende militaire regeringen, met een moslimradicaal gedachtegoed, slaagden er niet in vrede en vooruitgang te brengen. De vredesovereenkomst uit 2005 tussen de regering in Khartoem en de rebellen in het zuiden is een stap vooruit. Maar op andere plaatsen in het land gaat het geweld verder. Wat Sudan vooral nodig lijkt te hebben is een nieuwe generatie leiders, die het land daadwerkelijk uit het moeras van onderdrukking en oorlog kunnen trekken.
