Toevallige Signalen bestaat uit meer dan honderd verhalen over bijzondere ervaringen rondom de dood, de zo genoemde `perimortale ervaringen¿. Deze verhalen zijn aan de auteur verteld of toegestuurd na een oproep aan het einde van haar eerste boek, Gestuurd Toeval.
In haar eerste boek vertelt Marianne Lensink niet alleen over haar verdriet, maar doet zij tevens boeiend verslag van allerlei bijzondere ervaringen na de dood van haar man, ervaringen die zij nauwelijks voor waar kon aannemen. Er vonden namelijk heel veel toevalligheden plaats en er was sprake van 'heldere dromen' en zelfs 'verschijningen'.
Op zoek naar informatie over dit soort gebeurtenissen schreef ze naar de Stichting Merkawah, die onderzoek doet naar `Bijna-Dood-Ervaringen¿ (BDE). Zo leerde ze dat perimortale ervaringen vaker voorkwamen dan Bijna-Dood-Ervaringen, maar dat mensen hier nauwelijks over durfden te praten uit angst om voor 'gek' te worden versleten.
Marianne Lensink schreef haar eerste boek om meer te weten te komen over deze perimortale ervaringen, terwijl zij ondertussen een zoektocht begon naar wat er zoal over `perimortale ervaringen¿ bekend was. Het resultaat was een dikke stapel brieven en heel veel telefoontjes van mensen die een partner, ouder, kind of vriend hadden verloren. Deze spontane reacties waren vaak zeer ontroerende ervaringen.
Een paar jaar later besloot Marianne Lensink om deze ervaringen en de opgedane kennis te verwerken in een - tweede - boek. De haar toevertrouwde verhalen heeft de auteur bewerkt tot een leesbaar en interessant boek (uiteraard met toestemming van de betreffende briefschrijver of verteller). Met de verhalen in Toevallige Signalen hoopt de auteur iedereen die een dierbare geliefde heeft verloren, te kunnen troosten en zo te laten zien dat de dood zeer waarschijnlijk geen einde is, en dat misschien de overledenen voortleven in een andere dimensie.
Marianne Lensink is ervan overtuigd dat overledenen 'toevallige signalen' naar deze wereld sturen om ons te laten weten dat hun geest voortleeft en dat de DOOD geen EINDE is.
In haar eerste boek vertelt Marianne Lensink niet alleen over haar verdriet, maar doet zij tevens boeiend verslag van allerlei bijzondere ervaringen na de dood van haar man, ervaringen die zij nauwelijks voor waar kon aannemen. Er vonden namelijk heel veel toevalligheden plaats en er was sprake van 'heldere dromen' en zelfs 'verschijningen'.
Op zoek naar informatie over dit soort gebeurtenissen schreef ze naar de Stichting Merkawah, die onderzoek doet naar `Bijna-Dood-Ervaringen¿ (BDE). Zo leerde ze dat perimortale ervaringen vaker voorkwamen dan Bijna-Dood-Ervaringen, maar dat mensen hier nauwelijks over durfden te praten uit angst om voor 'gek' te worden versleten.
Marianne Lensink schreef haar eerste boek om meer te weten te komen over deze perimortale ervaringen, terwijl zij ondertussen een zoektocht begon naar wat er zoal over `perimortale ervaringen¿ bekend was. Het resultaat was een dikke stapel brieven en heel veel telefoontjes van mensen die een partner, ouder, kind of vriend hadden verloren. Deze spontane reacties waren vaak zeer ontroerende ervaringen.
Een paar jaar later besloot Marianne Lensink om deze ervaringen en de opgedane kennis te verwerken in een - tweede - boek. De haar toevertrouwde verhalen heeft de auteur bewerkt tot een leesbaar en interessant boek (uiteraard met toestemming van de betreffende briefschrijver of verteller). Met de verhalen in Toevallige Signalen hoopt de auteur iedereen die een dierbare geliefde heeft verloren, te kunnen troosten en zo te laten zien dat de dood zeer waarschijnlijk geen einde is, en dat misschien de overledenen voortleven in een andere dimensie.
Marianne Lensink is ervan overtuigd dat overledenen 'toevallige signalen' naar deze wereld sturen om ons te laten weten dat hun geest voortleeft en dat de DOOD geen EINDE is.
