Yes, officieel anorexia! is Maras reactie wanneer de psycholoog behalve een depressie ook deze ziekte bij haar constateert. Het is een typische reactie van iemand die vastzit in deze eetstoornis. Maras ziekte zorgt voortdurend voor tegenstrijdige gevoelens. Ze hoopt vurig op ondergewicht hoewel ze beseft doodziek te zijn. Uiteindelijk kiest ze voor therapie, ondanks haar angst om aan te komen. Ze zoekt steun bij lotgenoten, maar concurreert ook met ze. In 'Tweestrijd' vertelt Mara nuchter en openhartig hoe bezig zijn met afvallen haar leven beheerst. Ondertussen ontdekt haar moeder José dat zij, die zo hecht aan eerlijkheid, de ziekte van haar dochter zo lang mogelijk is blijven ontkennen. Ze schippert tussen helpen, loslaten en machteloos toekijken. Ondanks de onderlinge spanningen die een eetstoornis veroorzaakt, blijven moeder en dochter veel praten en elkaar steunen. Wanneer Mara begint met groepstherapie, beseft José dat Mara haar eigen weg moet gaan en neemt ze wat afstand. Beiden schreven ze hun verhaal op en maakten daarmee een portret van de ziekte, van zichzelf en van elkaar.
