Irma Wagenvoort (1969) werd op haar 39e totaal onverwacht weduwe. Haar man maakte een einde aan zijn leven. In de chaotische, verdrietige periode na het overlijden van haar man, kon ze haar gedachten wat ordenen door deze aan het papier toe te vertrouwen. Eerst voor haarzelf, langzamerhand kwam het idee haar ervaringen te delen met andere mensen en deze zo te schrijven dat ze leesbaar zouden worden voor het publiek. In dit boek laat ze de rauwe kant van het rouwen zien. Ook is mooi te volgen hoe bepaalde gevoelens haar inzichten gaven. Het rouwen deed pijn, maar velen uit haar omgeving droegen haar in hun liefdevolle handen. Ondanks de diepe dalen van verdriet, biedt dit boek ook hoop. Hoop op een betekenisvol leven na de dood van een heel geliefd persoon. Voor alle mensen die zelf rouwen of dit van dichtbij hebben meegemaakt, maar ook voor allen die willen weten wat rouwen met je kan doen, heeft Irma dit boek geschreven.
