Bracht Jan Cartens in 1980 met Een roomsche jeugd bij een groot publiek een glimlach van herkenning op de lippen, in Van katholieken huize laat hij in persoonlijk gekleurde herinneringen de roomse dagen van weleer opnieuw herleven. Meer nog dan in Een roomsche jeugd weet hij de sfeer van die tijd op te roepen, de geuren en de kleuren. Maar hij gaat verder en verhaalt niet zonder weemoed, maar zonder wrok of spijt, hoe het katholiek leven - en het katholieke in zijn leven - veranderde, hoe zijn zoontje een rode autoped met tweetonige claxon voor zijn eerste communie vroeg, terwijl hijzelf een goud op snee missaaltje had gevraagd. Van kathlieken huize geeft echter ook uiting aan de wrevel over het opgedrongen zondebesef dat het bestaan toen vaak overschaduwde.
