Rechts populistische propaganda

Na 150 bladzijden (van de 400) vol teleurstelling, gaf ik de hooggespannen verwachting op nog een sterk eindresultaat te bereiken. Dit laatste heeft vooral te maken met het type lezer dat men is en wat men onder een sterk einde verstaat. Als taalfanaat, waren mijn verwachtingen hoog. En in het geval men reeds bekend is met de taalfilosofie zie je ook exact wat Binet doet tijdens het schrijven. Het doet een beetje denken aan hoe het linkse gedachtegoed aan de rechtse denker wordt uitgelegd. Of hoe het Amerikaanse slavernijverleden aan een erfgenaam van een plantagehouder wordt uitgelegd... verre van volledig en op een wijze die ruimte schept om er met trots of om er met schaamte op te reageren. Zeer onvolledig en met de nadruk op historische verdachtmakingen en associërend met zaken die sterk tot de perverse en immorele verbeelding spreken. Zoals op blz 113...

“Hamed zegt dat Marseille voor flikkers niks gedaan is, Parijs is beter, al is het geen panacee (Simon merkt op dat hij het woord 'panacee' gebruikt), flikkers krijgen er tenminste respect, want een flikker in de provincie is er slechter aan toe dan een Arabier. Bovendien barst het in Parijs van de flikkers die barsten van het geld en je hebt er lol.”

Oftewel Marokkanen immigreren alleen naar Frankrijk voor de rijke homoscene van Parijs! EN Hamed kan het weten want die is Marokkaan, immigrant en gigolo, Hamed's eigen getuigenis notabene! Zoals het bestaan van heksen bewezen is want zij die er van verdacht werden gaven het zelf toe!!!

Hierbij dient nog vermeld te worden dat de eerste 50 pagina's vooral gaan over de homoseksualiteit van de franse taalfilosofen en hun uitgesproken voorkeur voor Marokkaanse gigolo's. Hier begon ik me dan ook al wat zorgen te maken voor welk vertoog de lezer uiteindelijk wordt klaargestoomd. Hegel noemde dit Setzung en is een zeer belangrijke manipulatietechniek binnen de retoriek, eerst plaats men zomaar wat opmerkingen die het onbewuste alvast Setzs voor wat komen gaat.

Ook de taalfilosofie legt Binet zeer onvolledig uit (H 32) maar hij past de vele literaire truukjes of manipulatietechnieken die deze filosofie mogelijk maken tijdens het schrijven ook zeker toe. Show don't tell past Binet op die manier veel en misschien wel te veel toe.

Zoals “Op het moment van de introriff van Killing an Arab van The Cure.”

Wie goed belezen is herkent hierin een verwijzing naar (het eveneens subliminale werk) De Vreemdeling van Camus. Dat gaat over de vraag of een gemeenschap het recht heeft, om een buitenstaander (de Arabier) die niet de morele waarden van de gemeenschap deelt en daarom een paria is mag doden. In moreel opzicht is dit een zeer interessante vraag, alleen de subliminale werking van de popindustrie heeft die vraag al beantwoord voor Jan met de pet. Arabieren vermoorden is namelijk HET MEDICIJN! Wie bekend is met de taalfilosofische psychoanalyse van Lacan weet namelijk dat dat is wat het onbewuste leest, onthoud en uiteindelijk voor waar houdt.

De taalspelletjes of easter eggs in de tekst zijn vrij arm voor een taalspecialist en de zinsbouw zwak. Maar de taalspecialist is duidelijk niet de doelgroep van de schrijver. Zo wemelt het van de zeer korte zinnen, denigrerende benamingen, stereotyperingen, vooroordelen en klaagzangen die vandaag de dag vooral door het puberale ressentiment wordt gebezigd. Zoals de dikbuikige, de snorrenbaarden, de blonde verpleegster, of...

“U zit bij de politie en moet dus wel rechts zijn, wat ook blijkt uit uw principiële vijandigheid tegenover studenten en intellectuelen (die vanaf het begin van ons gesprek duidelijk is), maar omdat u in Algerije hebt gevochten, hebt u de onafhankelijkheid die De Gaulle het land heeft verleent als verraad ervaren, met als gevolg dat u hebt geweigerd op Chaban-Delmas, de gaullistische kandidaat, de stemmen, en u bent te rationeel (een eigenschap die u in uw beroep hebt opgedaan) om uw stem aan een kandidaat als Le Pen te geven, die niets voorstelt en strikt genomen geen enkele kans heeft ooit in de tweede ronde te komen, dus u hebt natuurlijk op Giscard gestemd.” (blz 43)

Oftewel rechtse politiemensen die rationeel kunnen redeneren stemmen niet op Le Pen... Terwijl wij en notabene BINET, onderhand beter weten! Er wordt dus veel geklaagd en verondersteld door Binet zijn karakters die de 35 jaar aan ontwikkeling missen die de lezer en schrijver wel hebben. Naïef komt het daarom niet meer over... eerder misleidend!

Want misleiden is de zevende functie van taal... niet het gewauwel van hoofdstuk 32!
Veel over jezelf spreken is ook een manier om je te verbergen (Nietzsche)

Andere taalspelletjes zijn bijvoorbeeld.

“Solidarnosc, Jaruzelski, ja, ja... Van Mickiewicz en Slowacki tot Walesa en Wojtyla.” (blz 143)

Dat zoiets betekent als Solidair met Jeruzalem, ja, ik, (Pools) Van Moskou en Slowakije tot Wales en (de Poolse paus) Wojtyla. Oftewel Heel Noord-Westelijk Europa en de katholieken zijn solidair met Jeruzalem.

Een bladzijde verder vertelt de verteller van het verhaal:
“Het is een paus naar mijn hart! (Hij bijt in een asperge.) Is hij niet grandioos als hij uit zijn vliegtuig stapt om de grond (kont) te kussen die hem ontvangt...? Wat het ook voor land is, de paus knielt, als een beeldschone prostituee die van plan is je in haar mond te nemen, en hij kust de grond... (Hij zwaait met zijn halve asperge.) De paus is een goeie neukert... hoe kan ik dan niet van hem houden...?”

Waarop Binet iets verder vervolgt:

“Dat komt omdat hij slecht van advies wordt gediend... Overigens ben ik er zeker van dat hij door homoseksuelen wordt omringd... Homoseksuelen zijn de nieuwe jezuieten... maar in dit soort zaken zijn ze niet altijd goede raadgevers... Hoewel... het schijnt dat er een nieuwe ziekte is die hen uitroeit... (aids) God heeft gezegd: ga heen en vermenigvuldig u... Het kapotje... Wat een gruwel...! Steriele seks... Eeltige lichamen die elkaar niet meer raken... Pah... Mijn hele leven heb ik geen Engelse jas aangehad... En u weet hoe anglofiel ik ben... Mijn pik inpakken als een biefstuk... dat nooit...! (blz 144)

Terecht kan men stellen dat dit type dialogen belangrijk zijn om de tijdgeest uit te drukken het boek speelt zich af in 1982. Maar zodra je ontdekt dat het boek een aaneenschakeling is van dit soort opvattingen lijkt het meer alsof de auteur terug verlangt naar die oude tijd. Toegegeven de asperge, het witte goud en fallussymbool dat in de bruine grond gedijd, brengt het taalspel naar een hoger niveau. Afbijten is dan Freudiaanse voor penisnijd, het castratiecomplex, militant feminisme en/of Kristeva. Maar het taalspel zal pas het puberale overstijgen als Binet ook het syndroom van Asperger erin had meegenomen... Waarvoor ik onvoldoende aanwijzingen heb gevonden.

Verder grossiert Binet welig met puberale beschimpingen en verdachtmakingen die typisch is voor de doelgroep waar hij voor schrijft maar om dergelijk gedrag te belonen met literaire prijzen is net zoiets als een door Charlie Hebdo verzorgt staatsieportret. Wat je ziet is een weergave van de werkelijkheid maar dan wel met een radicaal rechts populistische brilletje op. De volgende voorbeelden geven hier een snapshot van...

“Roland Barthes” zegt hij, (Foucault) “was een schaap dat herder wilde worden. En dat ook is geweest! Briljanter kon niet! Maar niet wat de rest betreft. Op het gebied van seks is hij altijd een schaap gebleven. De back rooms loeien; 'Ha! Ha! Ha! Ha!' De Arabische betaster probeert zijn hand onder Simons handdoek te steken, maar Simon duwt hem zachtjes weg en dan zwenkt hij af naar de snorrenbaarden. (Blz 57)

Hij vind dat ze een hard gezicht heeft en hij moet niets hebben van de doordringende blik die ze hem toewerpt, want hij voelt wel dat die kleine zwarte ogen hem willen laten merken dat ze een intelligente vrouw is, veel intelligenter dan hij, en dat ze hem veracht omdat hij zo'n zakkenwasser van een smeris is. Machinaal vraagt hij: 'Beroep?' En als ze bij haar antwoord psychoanalytica een geringschattend gezicht zet, heeft hij instinctief zin om haar een pets te geven, maar hij houdt zich in. Hij heeft nog twee ondervragingen te gaan. (blz 62)

Bij het raam deelt Saïd een joint met een zwarte met het hoofd van een diplomaat. (Blz 77)

En zo kan ik wel doorgaan... maar ik denk dat de lezer wel voldoende weet om te bepalen of het boek de moeite loont.

Eind conclusie

Binet probeerd, in de vorm van een spannende detective, de lezer ervan te overtuigen dat alle Franse prominente taalfilosofen seksueel pervers waren en een voorkeur hadden voor Arabische gigolo's. Taaltechnisch zijn er zeker wat pareltjes te delven maar de 400 pagina's rechts populistische propaganda die daarvoor geherkauwt moet worden is veel te veel voor iemand met toegang tot betere boeken. Dat een dergelijk boek in 1982 geschreven en uitgegeven kan worden past in die tijdgeest. Dat het vandaag de dag gebeurd wijst duidelijk op rechts populistische propaganda stunt. Spijtig, de potentie is er maar het morele kompas niet... Oftewel de rechtse populist in een notendop. De politicus die zijn puberteit nooit heeft overwonnen.