Chocolade als levenselixer

Het achtste leven vertelt op een aangrijpende manier over haat en liefde, goed en kwaad, de opkomst en de ondergang van het communisme.

De roman neemt je mee gedurende meer dan 100 jaar, van begin de twintigste eeuw tot de huidige tijd. Je maakt kennis met 5 generaties van een Georgische familie. Hun familiegeschiedenis start met het leven van de stamvader van de familie, een chocoladefabrikant. We leren zijn vrouwen, kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen ,…, kennen.

Deze meer dan vuistdikke roman laat zich lezen als 8 afzonderlijk te lezen hoofdstukken. Acht levens als het ware, waarvan de meeste geschreven zijn. Allen dragen ze de naam van een afstammeling van chocolatier. Elk hoofdstuk maakt je deelgenoot van het leven en de geschiedenis van deze persoon.

De schrijfster heeft als het ware een handgeknoopt tapijt gemaakt. De imperfecties en franjes eigen aan ieders leven, zijn door haar op een eigenzinnige manier tot een uniek en kleurrijk geheel verweven.

Opmerkelijk is dat de schrijfster, haast al spelenderwijs, er in slaagt om zonder afbreuk te doen aan de geschiedkundige gebeurtenissen, een roman te schrijven die je haast dwingt om verder te lezen. Als lezer kan je haast niet weerstaan aan je nieuwsgierigheid naar het wedervaren van de diverse hoofd- en bijpersonages. Ze weet op een originele manier de wereldgeschiedenis te vertalen naar de lotsbestemming van de personages. Ze gaat daarbij geen gruwel, verdriet, wanhoop uit de weg. Sommige beschrijvingen voelen dan ook pathetisch aan.

Het hoeft geen betoog dat deze roman een huzarenwerk is geweest. Denk alleen almaar aan de tijd nodig voor onderzoek. Naast de uitzonderlijke opbouw, de compositie valt vooral ook de taalstijl op. Het ene boek laat zich al vlotter lezen dan het andere. Bij deze roman heb ik echter het nodige geduld aan de dag moeten leggen om na het lezen van de proloog deze roman niet voor gelezen te houden. Om het in de terminologie van chocolade uit te drukken, de proloog smaakte niet naar meer, hij liet in eerste instantie een bittere maar vooral metalige smaak na, om personage na personage, nog altijd bitter, steeds aangenamer te worden, om uiteindelijk te smaken zoals chocolade voor mij moet zijn: bitterzoet, intens, licht pikant en smeuïg, vooral smeuïg om lang, heel lang te blijven nasmaken.

Knap is - eens het boek gelezen- ook de titel, je begrijpt hem (eindelijk), je voelt zijn kracht. Hij draagt de hele boodschap in zich die de schrijfster - naar mijn mening – in deze roman heeft willen leggen: “ Wie, wat of waar je ook bent, waar je ook heengaat, het DNA van je voorvaderen zal voor een stuk, een vrij groot stuk, je leven bepalen. Het zal zijn stempel drukken op je vrijheid in zijn meest expliciete vorm.
Voor mij is deze roman dan ook in de eerste plaats een familieroman, gerelateerd aan historische gebeurtenissen. Of de geschiedenis voldoende neutraal, historisch correct is weergegeven kan en mag ik niet beoordelen.