Meisjes.... ze zijn toch zo bizar meneer.

Net zoals ik me verheug op ieder nieuw seizoen, kijk ik vol verlangen elk jaar weer uit naar de voorjaar- zomer- en najaarsaanbieding van de diverse uitgeverijen. Ik bekijk met aandacht alle brochures en sla in een bestandje al de boeken op die ik wil lezen. Altijd springt er hier of daar wel eentje uit. Soms val ik voor het verhaal, voor het onderwerp, voor de cover. Natuurlijk krijgt een nieuw te verschijnen boek van een lievelingsauteur wat extra aandacht. Maar eens om de zoveel maanden valt je oog op dat boek dat al deze elementen in zich combineert en geschreven is door een auteur waarvan je nog nooit een werk las. Zo verging het mij bij de kennismaking met de nieuwste roman van Alma Mathijsen “Vergeet de meisjes”. Vriendschap, vrouwenvriendschap, liefde versus vriendschap, zelfopoffering of egoïsme… Onderwerpen waarover ik op 56 jarige leeftijd wel een mening heb. Nieuwsgierig was is vooral naar wat een 33 jarige –in mijn ogen- ravissante en flamboyante vrouw hierover te vertellen had.

Toen ook nog eens het boek mijn weg opkwam, alvorens het grote publiek er kennis meegemaakt had, kon mijn leesvreugde niet op. Lezer, schrijver en boek zouden elkaar hier zeker gaan vinden.

Alma Mathijsen wist me ook nog- voor het lezen van de eerste bladzijde van haar roman- te verbazen. Ik was er mee weg. Met de site over de schrijfster Iris Kouwenaar. Alleen kon ik mij maar niet voorstellen dat een dergelijke bekende roman als haar “Antidote” nooit mijn pad had gekruist. Weer een pluspunt voor de schrijfster voor originaliteit.

Maar eens aan het lezen heb ik mij meer dan eens de vraag gesteld waar wil de schrijfster haar lezer op wijzen, waar wil ze haar accenten leggen, wat wil ze dat hij meedraagt na het lezen van deze roman. Het geheel voelt bij aanvang wat chaotisch, zelfs wat te geknutseld aan, om daarna wat verder te kabbelen en te eindigen met een wat al te voorspelbaar slot. De 3 hoofdpersonages komen naar mijn smaak niet echt uit de verf. Hoe duidelijker het verhaal wordt hoe meer afstand ik voelde ten opzichte van de personages. Voor mij was het geheel “noch vis, noch vlees”. Ofwel had het verhaal meer de nadruk moeten krijgen ofwel de diverse geponeerde stellingen. In hoofdzaak kreeg je als lezer stellingen over sterke vrouwen, vrouwen die hun lot in eigen handen nemen, vrouwen die op elk terrein hun mannetje staan. Als man ben je het noodzakelijk kwaad, hij heeft immers het zaad. Het hoeft geen betoog dat mijn hooggespannen verwachtingen matig zijn ingelost. Misschien heeft men bij het schrijven van deze roman wel wat teveel zijn best willen doen naar inhoud en originaliteit en heeft dit afbreuk gedaan aan het geheel.