Op zoek naar de kern

Harthout van Amity Gaige is een boek dat gelijk de aandacht trekt door de mooie cover – groene bladeren, roze bloemen, bruine mussen en daar in het midden een witte titel – het oogt wat lievig, maar als je goed kijkt ook verstikkend.

En dat komt ook al snel terug in het verhaal, want in Harthout verdwijnt Valerie tijdens het lopen van de Appalachian Trail. We volgen de zoektocht naar haar vanuit verschillende perspectieven: die van Bev, een vrouwelijke luitenant die zich staande moet houden in een mannenwereld, die van Lena, een oude, eenzame vrouw in een verzorgingstehuis die de vermissing op afstand volgt samen met iemand die ze alleen van het internet kent, en het perspectief van Valerie zelf, die tijdens haar vermissing brieven schrijft aan haar moeder over de benarde situatie waar ze inzit. Hoe langer de vermissing duurt, hoe benarder die situatie wordt.

De drie perspectieven maken het iets minder spannend – je weet ongeveer halverwege al wat er gebeurd is, want dan kan je de puzzelstukjes al leggen. Het boek wordt gecategoriseerd als roman, maar leest een beetje tussen een thriller en roman in en daardoor hoop je toch stiekem nog op een plottwist op het eind van het boek. Dat zit er niet echt in.

Wel zorgen de drie vrouwelijke vertellers voor meer diepgang en thematiek in het verhaal. De moeder-dochterrelatie is een belangrijk thema in het boek en dat komt in alle drie de perspectieven terug. Zo wordt Bev gedwongen naar haar werk-privébalans te kijken en zoekt Lena naar verzoening. Sowieso lijken alle personages op zoek naar iets in zichzelf en maken ze ook allemaal een ontwikkeling door.

Toch weten niet alle personages even diep te raken. Valerie schrijft mooie brieven aan haar moeder, bijna poëtisch te noemen op sommige stukken, gedreven door een gebrek aan eten en besef van waar ze is. Lena haar stukken daarentegen voelen soms een beetje als opvulling, alleen toegevoegd om tot een ontknoping te komen. Bev is een krachtige vrouw, maar haar delen zijn wel vrij rechttoe rechtaan geschreven. Daar zit de emotie meer in haar wilskracht om Valerie te vinden. En dan zijn er nog andere personages die maar heel kort aan bod komen, waarvan je steeds verwacht er meer over te leren, maar helaas blijft dat uit.

Al met al is Harthout een boek dat boeiend is van begin tot eind. Toch weten niet alle personages de lezer even diep te raken en blijven er personages op de achtergrond waar je meer van had willen weten. Ondanks dat is het toch een vermakelijk boek dat plezierig is om te lezen.