De Lovebus mist diepgang

Een avond. Twee doden. Meerdere gewonden. En dat alles draaide om seks. In De lovebus, geschreven door Tjibbe Veldkamp, lees je van vier betrokkenen wat er gebeurde die avond. De lovebus is een omgebouwde schoolbus, die verhuurd wordt als een plek waar ‘je samen kunt zijn met je geliefde’. En dat is nog nooit fout gegaan sinds J.J. de bus bestuurt. Tot een zaterdagavond in februari 1976.  

De lezer leest het verhaal van één avond uit het perspectief van vier personages: J.J., de bestuurder en verhuurder van de lovebus, Cathelijn, een jong meisje op zoek naar aandacht, Tammo, een jongen die uit is op seks, en Mina, het meisje dat verliefd is op Tammo en zint op wraak. De personages vertellen samen het gehele verhaal. In elke situatie zijn meerdere personages betrokken en je krijgt het verhaal dan ook vanuit meerdere invalshoeken te lezen. Hierdoor lees je vaak hetzelfde, maar niet op een storende manier. De hoofdstukken vullen elkaar aan en elke perspectiefwisseling zorgt voor meer informatie, zonder te overlappen.  

Jammer is dan wel dat de personages zo weinig diepgang hebben. Je krijgt weinig achtergrondinformatie, omdat ze allemaal maar relatief kort aan het woord zijn. En dan gaat het ook nog eens alleen over de avond zelf. Van Cathelijn komt de lezer het meest te weten, maar deze informatie roept eigenlijk meer vragen dan antwoorden op. Het personage van Tammo is het meest oppervlakkig, storend zelfs, omdat hij heel plat denkt. De jongen is deze avond op zoek naar seks, of ‘permizzie’, zoals het in het boek genoemd wordt. Wellicht probeert de schrijver de gedachtegang van een puberjongen goed weer te geven, maar het is een beetje te veel op seks gericht. Je leest in een van de eerste hoofdstukken al: ‘Ze grijnsden wat. Ze wilden ieder meisje wel, op zaterdagavond in bar-dancing Boerema. Ze hoefde niet mooi te zijn. Ze hoefde niet lief te zijn. Ze hoefde alleen permizzie te geven.’ En dit blijft het hele boek een doel op zich, ook wanneer er belangrijkere dingen gebeuren. Lichtelijk frustrerend, terwijl het toch de drive van het verhaal is.

Want dat is ook het onderwerp dat het verloop van het verhaal leidt. Zeker als we de achterflap mogen geloven. Je verwacht dat het iets zegt over de inhoud van het verhaal. Deze tekst heeft het over ‘twee vermoorde mensen’ en nog een flink aantal (zwaar)gewonden. De spanningsopbouw in het boek wordt hierdoor heel sterk, je weet als lezer namelijk dat er doden gaan vallen. Ook goed aan het boek is dat het niet voorspelbaar is wie die doden zullen zijn. Maar wanneer je het boek dichtslaat, valt het toch een beetje tegen. De achterflap is misschien een beetje misleidend, waardoor je als lezer teleurgesteld achterblijft.  

De lovebus heeft sterke kanten, waarvan de perspectiefwisseling het meest bijdraagt aan het verhaal. Helaas worden de personages hierdoor minder goed uitgewerkt. De spanning stijgt met de bladzijde, maar helaas eindigt het boek in een anticlimax.