Prachtige zinnen over liefde

Grégoire Delacourt heeft met De vier seizoenen van de zomer een prachtig boek geschreven over een belangrijk, veelvoorkomend en universeel thema: de liefde. Vier liefdesverhalen smelten samen tot een geheel, waarin verschillende fasen van de liefde centraal staan. Louis die zijn eerste liefde probeert te veroveren, Isabelle die oude liefde terugvindt en daarna weer kwijtraakt, Monique die nieuwe liefde ontdekt en Pierre die een leven lang liefde gedeeld heeft.

De vier verhalen sluiten ontzettend mooi op elkaar aan. Als lezer krijg je van verschillende personages een deel uit zijn of haar leven mee. In principe zijn het korte verhalen die los van elkaar gelezen zouden kunnen worden. Toch bevatten de verhalen subtiele, verbindende details. Alle personages zijn bijvoorbeeld op 14 juli op hetzelfde strand te vinden. Delacourt gebruikt dat echter niet als uitgangspunt, de verhalen beginnen niet op het strand. Het is een moment dat elk personage meemaakt in zijn of haar leven en dat de delen aan elkaar bindt. Je moet als lezer op zoek naar hoe de verhalen in elkaar verweven zijn en hierdoor word je uitgedaagd. Delacourt laat je een beetje puzzelen. Dit tilt het boek naar een hoger niveau.

Ook andere elementen komen regelmatig terug. In elk verhaal staat bijvoorbeeld een andere bloem centraal. Er wordt veel gespeeld met de betekenissen van die bloemen, die verschillen van ‘je beeld staat in mijn hart gegrift’ tot ‘jij bent mijn enige liefde’. Dit benadrukt nog eens subtiel het thema van het werk.

Een klein nadeel, maar dat kunnen we de schrijver niet kwalijk nemen, is het feit dat er zoveel Franse verwijzingen in de roman staan. Het boek is vertaald en dit is goed gedaan door Carolien Steenbergen, maar als lezer heb je toch af en toe het gevoel dat je belangrijke dingen mist doordat je niet helemaal weet waarnaar verwezen wordt. De liedteksten in het boek zijn wel vertaald, maar er worden bijvoorbeeld veel zangers of plaatsen genoemd die je als Nederlandstalige lezer niet gelijk kunt plaatsen. Dit maakt het verhaal absoluut niet slechter, maar het geeft wellicht meer lading aan het werk wanneer je al deze verwijzingen wel begrijpt.

De verhalen zijn van dusdanige lengte dat alle personages maar kort aan het woord komen. Hierdoor krijg je als lezer weinig binding met de personages, daar is nou eenmaal geen ruimte voor. Maar eigenlijk is dat ook niet zo erg, want de prachtige zinnen van Delacourt weten er zonder al te veel diepgang toch een mooi boek van te maken. Zinnen als: “En haar lach vloog huizenhoog op voordat hij landde in mijn hart” of “Wat was ik graag met haar gestorven, die zomer”. De liefde van de personages weet de auteur over te brengen zonder deze uitgebreid uit te werken. Juist deze simpliciteit maakt het boek zo sterk.

Kortom: een prachtig geschreven boek, kort maar krachtig. Door de eenvoud van het verhaal ligt de focus op de belangrijke dingen: de liefde en de prachtige zinnen waarmee deze omschreven is.