‘Het enige wat me was bevallen aan het studeren was het schrijven geweest.’

Zegt Ella van Leeuwin, een van de drie hoofdpersonages. Toch komt het een beetje autobiografisch over, want wat een krachtige roman heeft Daan Heerma van Voss geschreven. In een verhalende schrijfstijl, vaak een tikje cynisch, verplaatst een alwetende verteller de lezer heen en weer in de tijd, tussen Nederland, Suriname, Mexico, Frankrijk, Duitsland… Als een pion op een 'reusachtige -

schaakbord’. Schaken, dat één ding dat Max de Nobel, vader van journalist David Leeuwin, heel goed kon doen. Maar het waren andere tijden, rare tijden. De Koude Oorlog was nog geen vage herinnering. Door een keten van gebeurtenissen, gaat David op onderzoek naar wie zijn vader echt was. De Russen zijn immers altijd goede schakers geweest. Alleen op het bord?

En de Nederlanders dan? Wie deed mee met de grote jongens? In het eerste deel van de roman, komt de lezer ontzettend veel, op waarheid gebaseerd, interessante feiten te weten over de rol van Nederland tijdens de Koude Oorlog. De schaakmetaforen zorgen voor een mooie aansluiting op Davids leven, die van zijn moeder, en uiteraard gelden ze voor de lezer vaak ook.

Het tweede deel heeft meer de vorm van een familiekroniek. Achter de grote gebeurtenissen schuilen altijd levens van echte mensen, met een gezin, dromen en teleurstellingen, liefde en verdriet. En keuzes.

In het concluderende derde deel, blijft het onzeker of zijn zoektocht naar waarheid/waarheden David echt vooruit geholpen heeft, maar op de een of andere manier is het helend geweest, hij kiest uiteindelijk wel voor genade en de naam de Nobel krijgt ook een plek in zijn leven. Wat echt gebeurd is? Zoals oom Dorus het mooi samenvat, ‘er gebeuren veel meer dingen niet dan wel. [...] niet van alles een verhaal willen maken’. Behalve als je schrijft zoals Daan Heerma van Voss het doet natuurlijk, want van zijn verhaal heb ik erg genoten.

Bedankt, Atlas Contact dat ik het boek mocht recenseren!