Een balsem voor de ziel van de eenzaat

Met Vacht!, haar vijfde roman, heeft Cobi van Baars een liefdevolle ode geschreven aan alle mensen die minder sociaal zijn dan wat als ‘normaal’ wordt beschouwd. Geestig, grappig, een verhaal dat het leed blootlegt van de introvert, de ‘heremiet’, wanneer die geconfronteerd wordt met ‘de roedel’ van sociaal ingestelde mensen.

Achter de zachte schrijfstijl schemert ook woede door. Woede tegen alle ego's die denken te weten wat jij nodig hebt en wat goed voor jou is. Als een hypocriete verantwoording voor hun gedrag beweren ze niet dominant en onbeschoft te zijn omdat dat hun natuur is, maar omdat jij kwetsbaar bent en dat gedrag van hen uitlokt.

Dat is zo een beetje de dagelijkse kost van Eline, en schat en een kracht van een vrouw die bij een archief in een voormalige klooster werkt. Dagelijks het hoofd moeten bieden aan haar roddelende en soms pestende collega’s. Eline, die beter met schapen omgaat dan met mensen. Eline, die rust in haar moestuin zoekt en vindt. Eline, die telkens in oplossingen probeert te denken. Velen zullen zich verwant voelen aan haar.

Ondanks alle obstakels op haar pad lukt het haar telkens om de dag door te komen, en we zien Eline groeien in haar zelfvertrouwen. Het lot in eigen handen nemen, al gebeurt dat vaak niet op de handigste manier.

Vacht! is een roman die bewijst dat iedereen kan bloeien. Dat je mensen niet graag in je buurt hebt, betekent niet dat je tekortschiet. Het is een roman die ook de empathie van de schrijfster toont.

En de belangrijkste les van dit boek is wellicht: ‘Bij raad of onraad: bel herder!’. Kon dat maar…

Bedankt, Atlas Contact dat ik het boek mocht recenseren!