Blijft vooral oppervlakkig

Met ‘Quarantaine’ won auteur G.L. Dulacher de AKO Literatuurprijs in 1994, waarin hij verteld over zijn jeugd tijdens de oorlog. Dit review is gebaseerd op de speciale AKO Literatuurprijs uitgave van 2007.

Het boek bevat 101 pagina’s, die zijn ingedeeld in vier opeenvolgende verhalen. De cover toont een foto van een omheining van een kamp.

In ‘Gabel’, het eerste verhaal, is te lezen hoe de familie Durlacher - zelf gevluchte joden uit Duitsland - gevluchte joden helpt, hoe ze een optreden voorbereiden en over hun arrestatie in 1942.

In het tweede verhaal ‘Quarantaine’ is Gerhard, de auteur, in Westerbork en vertelt wat hij daar heeft meegemaakt. Vooral de tijd dat hij ziek was met difterie.

Het verhaal ‘Verborgen lessen’ is verdeeld in twee korte verhalen, waarbij Gerhard in Theresienstadt verblijft.

Het laatste verhaal ‘Na 1945’ gaat over hoe Gerhard terugkomt, als enige, en bij verschillende mensen verblijft. Hij praat met een psycholoog, volgt privé lessen en gaat weer naar school.

Hoewel G.L. Durlacher openhartig vertelt, blijft het vooral oppervlakkig, waarbij de kampen niet zoals in ‘Nacht’ van Elie Wiesel met veel, gruwelijke, details worden beschreven. Ook in het laatste en langste verhaal vertelt Durlacher weinig, maar in alle verhalen is wel de angst te voelen. De twee verhalen in het kamp krijgen van Durlacher amper veertig pagina’s bij elkaar. Desondanks weet Durlacher wel op een boeiende manier te vertellen en het verhaal blijft vlot lopen. Ook vertelt Durlacher over Hannelore, een meisje op wie hij een oogje had, en haar verhaal is later in een ander boek ‘Westerbork girl’ van Steffie van den Oord opgeschreven.

Het boek gaf aanleiding om meer over Westerbork op te zoeken, al had het mooier geweest als er meer verteld was over het kamp en wat daar speelde. Ook Theresienstadt werd te kort aangedaan. Hierdoor ontstond het idee dat het verteld moest worden zonder de wil het te vertellen, dit blijkt vooral uit de lengte van het eerste en laatste verhaal.