Lezersrecensie
Twee wolven in schaapskleren en een lammetje
In ‘De derde persoon’ vertelt auteur René Appel (1945) over obsessie en stalken en won met dit verhaal de Gouden Strop in 1991. Deze review is gebaseerd op de editie van 2009 uitgegeven door Anthos.
Het boek heeft 204 pagina’s, met een iets kleiner letter dan standaard, verdeeld over 24 hoofdstukken, die soms kort zijn. Op de zwarte cover wordt een vrouw geporteteerd als een silhouette in een raam door een verlichte ruimte achter haar; dit beeld geeft Magda, een apotheek medewerkster, weer en ze kijkt neer op straat naar Freek, een ambtenaar en inbreker met ziekteverlof.
“Er was geen teken van leven te bekennen achter de gordijnen van Magda’s flat, geen bewegende schaduw. Wat zou ze doen?”
Het is eind jaren tachtig van de 20ste eeuw als Freek vol verlangen, op een late avond, buiten op straat loert naar een raam van Magda’s flat. Het is niet de eerste en zeker ook niet de laatste keer dat hij dit doet. Magda kijkt uit haar raam en ziet Freek, de man waar ze kort een verhouding mee had en waarmee ze een keer een nacht heeft doorgebracht, maar geen liefde voelt en zij de verhouding daarom heeft beëindigd. Freek voelt dat ze voor elkaar bestemd zijn, kan haar daarom niet los laten, en dat zij niet wil toegeven aan liefde. Op een avond gaat Magda naar een bijeenkomst, vraagt Cees of ze mee mag rijden, maar dit werkt bij Cees ook verwachtingen op. Ondertussen maakt Magda ook vaker uitjes met een vriendin, Elwine, wat bij Magda iets losmaakt wat ze niet eerder heeft gevoeld. Dan gebeurt er iets met Freek, maar of dat opluchting brengt… Het brengt Magda en Cees dichter bij elkaar, maar is Cees wel de juiste man?
“Zo begon het natuurlijk, met een tot niets verplichtende, neutrale vraag. [...] Routine, zouden ze zeggen, alsof daarachter niet iets anders verborgen lag. [...]”
De personages die René Appel introduceert blijven gezichtloos door een vaag of niet beschreven uiterlijk. Wel hebben de personages door Appel ieder hun eigen karakter en emoties, wat goed omschreven wordt. De achtergronden van personages blijven vaag, omdat Appel hier nauwelijks iets over vertelt. Daardoor laat Appel je gissen naar waar de psychose - obsessie - van Freek vandaan komt bijvoorbeeld. Ook laat Appel veel vragen, belangrijk of niet, open liggen, zoals hoe Magda en Freek elkaar hebben ontmoet. Het psychologische spelletje in het begin wordt door Appel goed uitgewerkt via gedachten, verlangens en angsten, maar halverwege het boek zakt dat geheel in. De toegevoegde opvullingen door Appel voelen overbodig, zoals een hele bijeenkomst beschrijving en wat de spreker zegt.
“Een stuk of vijftien mensen woonden de dienst bij. [...] Straks zou ze Aarts niet kunnen ontlopen. [...] Keek hij haar speciaal aan? Lag er echt een beschuldiging in zijn blik besloten?”
Eerste helft voelde best beangstigend, maar daarna werd het wat langdradig en vooral saai en vreemd. Magda is wel erg slap, mak, en goedgelovig, op een klein moment na, maar daar komt geen vervolg op. Sommige hoofdstukken of nieuwe gedeeltes beginnen zonder dat duidelijk is over wie, het verhaal verspringt soms van perspectief, het gaat tot een paar paragrafen verder en het verhaal loopt niet altijd lekker. De vele vragen die personages zichzelf stellen werd na verloop van tijd erg irritant. Meer uitgelezen vanwege dat het een prijswinnend boek was, maar geen aanrader.
Het boek heeft 204 pagina’s, met een iets kleiner letter dan standaard, verdeeld over 24 hoofdstukken, die soms kort zijn. Op de zwarte cover wordt een vrouw geporteteerd als een silhouette in een raam door een verlichte ruimte achter haar; dit beeld geeft Magda, een apotheek medewerkster, weer en ze kijkt neer op straat naar Freek, een ambtenaar en inbreker met ziekteverlof.
“Er was geen teken van leven te bekennen achter de gordijnen van Magda’s flat, geen bewegende schaduw. Wat zou ze doen?”
Het is eind jaren tachtig van de 20ste eeuw als Freek vol verlangen, op een late avond, buiten op straat loert naar een raam van Magda’s flat. Het is niet de eerste en zeker ook niet de laatste keer dat hij dit doet. Magda kijkt uit haar raam en ziet Freek, de man waar ze kort een verhouding mee had en waarmee ze een keer een nacht heeft doorgebracht, maar geen liefde voelt en zij de verhouding daarom heeft beëindigd. Freek voelt dat ze voor elkaar bestemd zijn, kan haar daarom niet los laten, en dat zij niet wil toegeven aan liefde. Op een avond gaat Magda naar een bijeenkomst, vraagt Cees of ze mee mag rijden, maar dit werkt bij Cees ook verwachtingen op. Ondertussen maakt Magda ook vaker uitjes met een vriendin, Elwine, wat bij Magda iets losmaakt wat ze niet eerder heeft gevoeld. Dan gebeurt er iets met Freek, maar of dat opluchting brengt… Het brengt Magda en Cees dichter bij elkaar, maar is Cees wel de juiste man?
“Zo begon het natuurlijk, met een tot niets verplichtende, neutrale vraag. [...] Routine, zouden ze zeggen, alsof daarachter niet iets anders verborgen lag. [...]”
De personages die René Appel introduceert blijven gezichtloos door een vaag of niet beschreven uiterlijk. Wel hebben de personages door Appel ieder hun eigen karakter en emoties, wat goed omschreven wordt. De achtergronden van personages blijven vaag, omdat Appel hier nauwelijks iets over vertelt. Daardoor laat Appel je gissen naar waar de psychose - obsessie - van Freek vandaan komt bijvoorbeeld. Ook laat Appel veel vragen, belangrijk of niet, open liggen, zoals hoe Magda en Freek elkaar hebben ontmoet. Het psychologische spelletje in het begin wordt door Appel goed uitgewerkt via gedachten, verlangens en angsten, maar halverwege het boek zakt dat geheel in. De toegevoegde opvullingen door Appel voelen overbodig, zoals een hele bijeenkomst beschrijving en wat de spreker zegt.
“Een stuk of vijftien mensen woonden de dienst bij. [...] Straks zou ze Aarts niet kunnen ontlopen. [...] Keek hij haar speciaal aan? Lag er echt een beschuldiging in zijn blik besloten?”
Eerste helft voelde best beangstigend, maar daarna werd het wat langdradig en vooral saai en vreemd. Magda is wel erg slap, mak, en goedgelovig, op een klein moment na, maar daar komt geen vervolg op. Sommige hoofdstukken of nieuwe gedeeltes beginnen zonder dat duidelijk is over wie, het verhaal verspringt soms van perspectief, het gaat tot een paar paragrafen verder en het verhaal loopt niet altijd lekker. De vele vragen die personages zichzelf stellen werd na verloop van tijd erg irritant. Meer uitgelezen vanwege dat het een prijswinnend boek was, maar geen aanrader.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van André (AvdP85)
Gesponsord
Terwijl Emmy probeert de raadsels op te lossen die door twee verdwenen tienermeisjes zijn achtergelaten, realiseert ze zich dat ze hen nooit écht heeft gekend. Elke tiener heeft geheimen, maar wie zou ervoor willen moorden?
Twee zussen groeien op in de meedogenloos snel veranderende miljoenenstad Singapore met de hoge verwachtingen van hun moeder. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
Een sinister geheim bedreigt de bekendste Amerikaanse presidentsverkiezingen. De erfgenamen van A.C. Porter is de zesde winnaar van de Hebban Thrillerprijs.
