Waartoe een bolletje rode draad leiden kan.

Ariadne is een boek dat me zeer bekoord heeft. De prinses van Kreta, dochter van Minos en Pasiphae. Kleindochter van Helios zelf.

De goden, halfgoden, koningen, helden en stervelingen staan op het toneel van de auteur. Minos, Pasiphae, Theseus, Daedalus, Ikarus, Perseus, Dionysos, Medusa, Hera, Zeus, en nog anderen komen voorbij in dit verhaal.

Jaloezie, wraak, liefde, haat, oorlog, (prijs voor) vrede, … het klinkt niet zo vreemd in de oren.

Macht en met name machtsmisbruik komen aan bod en wie zijn de machtigste? De goden en godinnen. Ze hebben kuren, ze geven aan boosheden toe en ze nemen graag wraak. Ze geven toe aan elke gril en daarvoor schuwen ze geen tovenarij noch voor hun wraakacties.

De mythen zijn bij uitstek geschikt voor personificaties. Wie denkt bij zonsopgang tegenwoordig nog aan ‘Helios die bij dageraad zijn gouden wagen naar de hemel trekt’?

Eerst dacht ik dat het moeilijk volgen zou zijn, welke god waar wraak neemt, wie met wie verwant is; de halfbroers en -zussen, de halfgoden, de stervelingen, helden: ze blijven komen. Het was lang geleden dat ik de Griekse mythen en sagen gelezen had.
Maar Jennifer Saint schrijft het heel bevattelijk. Ariadne vertelt over haar jeugd, over haar broers en zus, over haar moeder. Vanuit dit vertelpunt leest het boek vlot en verhalend. Vanaf het tweede deel, na haar verraad komen Ariadne en Phaedra om de beurt vertellen. Dan wordt ook heel duidelijk hoe verschillend de zussen zijn, hoe ze elk hun manier hebben om met die mannencultus om te gaan en hoe ze uiteindelijk …. Ik geef geen spoiler