Als toekomst naar verleden reist

Een zestigjarige Amerikaanse chirurg in Cambodja krijgt als dank voor een operatie die hij uitvoerde, van een oude man een wens in vervulling. Zijn wens? Dertig jaar terug in de tijd. Hij krijgt hiervoor een doosje met tien pillen. Hij kan dus tien keer tijdreizen.
Musso schrijft vlot, het boek leest als een trein. Veel hoofdstukken eindigen met een cliffhanger die dan een pageturner wordt. Het thema tijdreizen krijgt een extra dimensie als het hoofdpersonage zichzelf tegenkomt zijn oudere / jongere versie.
De gesprekken die ze voeren zijn zeer leerzaam, zo zal naarmate het boek vordert blijken. We komen steeds meer te weten van zijn verleden en – dit is belangrijk – wat hij beter en anders kan doen. De toekomst kan in het verleden veranderd worden. Zo ontstaan er enkele verhalen waarbij het – utopisch maar waar – helemaal goed komt. Al moeten het hoofdpersonage en de twee belangrijke andere personages hiervoor twee tot drie levens leven. Het gaat ook over liefde en vriendschap en hoe ver mensen willen gaan voor het diepere welzijn van de ander.
Het is goed te volgen in wiens leven je nu eigenlijk aan het lezen bent en welk jaar. Het staat ook boven elk hoofdstuk, bijv. Elliot is 30 jaar, 1976. Vooral de volgorde van de levens, hoe ze eerst geleefd werden en na een verandering, hoe het dan verder ging. Dat is wel cruciaal dat we dat kunnen volgen
Ik heb enkele zinnen apart gehouden omdat ik ze van een onwaarschijnlijke eenvoud en tegelijkertijd diepgang vind.
“Het lichaam is een van de laatste plekken waar we vrijheid hebben.”
“Het valt nog niet mee om met jezelf te communiceren.”
“Ze hadden geprobeerd het lot te tarten, maar het lot had gewonnen.”
Zoals de auteur in zijn boeken doet, begint hij ook in dit boek elk hoofdstuk met een quote van een bekend persoon. Het wijst erop dat Musso toch een belezen man is. Na zoveel boeken van hem te hebben gelezen, beschouw ikzelf hem als iemand die zijn thrillers / misdaad / spannende boeken van verschillende invalshoeken bekijkt. Tegelijkertijd is zijn schrijfstijl ook heel herkenbaar en alvast door mij geapprecieerd.
Ik quote een quote:
"Je leert niets door alleen maar boeken te lezen. Je leert alleen maar door klappen op te lopen." Swâmi Prajnânpad