Poëtisch en o zo verdrietig

"Daar ligt mijn moeder te sterven zonder dat ze me heeft gevraagd of ik dat goedvind."

Het tweede kinderboek van de Zweedse schrijver Conny Palmkvist is een tranentrekker, maar ook zeker een aanrader. Wat een bijzonder boek. De lezer maakt kennis met de 12-jarige Nicolaus om 23.54 uur in het ziekenhuis. De plek waar hij de laatste tijd alleen nog maar te vinden is om zijn stervende moeder te bezoeken. Maar dat is niet de plek waar je goed afscheid neemt van je moeder, toch? En waar gaan moeders die sterven eigenlijk naartoe? Is het normaal dat een kind het gevoel heeft dat hij het niet aankan? Wat doe je als alles onmogelijk voelt? Dit zijn vragen van Nicolaus. Vragen die hij bijna aan de lezer lijkt te stellen en waar de lezer ook geen antwoord op heeft. Want dat is het oneerlijke, en soms onbegrijpelijk, van het verliezen van een ouder.

Het verhaal wordt verteld in een ik-vorm. De schrijfstijl is direct, bijna soms poëtisch. Als lezer wordt je meegenomen in het verdriet, het onbegrip en de machteloosheid van Nicolaus. Dat is wat het boek zo verdrietig maakt. Zelfs wanneer je geen ouder hebt verloren op een jonge leeftijd, begin je de emoties te voelen alsof jij Nicolaus bent. Alsof jij dat 12-jarige jochie bent die hopeloos probeert te tijdreizen om de toekomst te veranderen.

"Iedereen die ‘s nachts stilletjes ligt te huilen. Van binnen, en van buiten. Mensen zoals mijn vader. En kinderen zoals ik. Mensen met hartkippenvel, zonder zon."