Ik ben niet meer wie ik was...

Ines Nijs (1968) is terug met het tweede deel van haar thrillerreeks rond Werchter, Alors on danse. Met haar debuutthriller, tevens het eerste deel van de Werchterthrillers, Born to be wild, won zij de Hercule Poirot-debuutprijs.

Geen aanloop, we vallen midden in het verhaal tijdens het optreden van Stromae met zijn nummer Alors on danse. Fruitteler Marc De Beer wordt met ingeslagen schedel aangetroffen onder de tribune van Klub C op de wei van Werchter, dat grenst aan zijn perceel.
Al gauw is duidelijk dat de politie op het verkeerde been wordt gezet en dat het hier niet draait om wat de lezer gewend is van een klassieke thriller. De spanning in dit verhaal zit hem in de vraag waarom de moord werd gepleegd en waarom juist nu. De politie tast in het duister en Marissa, de vrouw van Marc De Beer werkt ook niet echt lekker mee. Waarom werkt zij niet mee? Wat verbergt zij?

Voormalig undercoveragent Karl Johansen en onderzoeksjournaliste Lexi Callier (beiden bekend uit het eerste deel) waren toevallig op de plek aanwezig. Samen en ieder op eigen houtje proberen zij erachter te komen wat hier aan de hand is. Want waarom zou een zo beminnelijk man als Marc moeten sterven? Wat kan een aannemelijk motief zijn?
Stukje bij beetje – wat de spanning er goed in houdt – geven terugblikken iets prijs van de voorgeschiedenis, van Marcs jeugd, van Marissa’s traumatische ervaringen.

Verder weet Nijs de lezer geboeid te houden door haar personages, gewone mensen die in het leven deukjes hebben opgelopen: Karl heeft een moeizame relatie met zijn dochter Anke, en ook met Lexi voor wie hij genegenheid voelt, loopt het niet soepel.
Lexi heeft een bijna veertienjarige dochter Laetitia die blind is en die juist tijdens dit hele gebeuren “ontwaakt”. Zij blijkt ‘iemand met een ijzersterke eigen wil en een absolute toewijding aan mensen en dingen die niets met Lexi en het leven thuis te maken hebben.’ Lexi heeft hier de grootste moeite mee, hoewel zij zelf ook allergisch is voor goede raad. Tot overmaat van ramp komt Lexi erachter dat men haar al heel lang geleden de bijnaam ‘ijskast’ gaf. Toch al worstelend met haar geaardheid raakt zij hierdoor behoorlijk van slag.

Goed doordacht van de auteur is hoe ze via een ogenschijnlijk onbelangrijk toeval een plotwending creëert waardoor het onderzoek in een stroomversnelling komt: ‘Ze trapt mis en landt met haar voet pal in de emmer zwart water. (…) Een verstuikte enkel, of erger, een gebroken been kan ze missen als de pest.’
Toeval, haar goede geheugen en snel verbanden kunnen leggen brengen Lexi dichter bij de oplossing.

De schrijfstijl van Nijs is lekker vlot, de dialogen lopen goed. Verder zorgt ook de opbouw van het boek dat de vaart er prima in blijft. Het bestaat uit vele, niet al te lange hoofdstukken die afwisselend vanuit het perspectief van een van de vier personages Marc, Marissa, Karl en Lexi verteld worden. Bovenaan elk hoofdstuk staan naam en datum genoteerd. Binnen deze vier verhaallijnen wordt soepel teruggeblikt naar hun afzonderlijke levens. Daardoor is het niet per se noodzakelijk eerst deel 1 van de Werchterthriller-reeks gelezen te hebben.

De thema’s die in Alors on danse aan bod komen, zoals relationele problemen in de families, in de liefde, volwassen worden van Laetitia, de vermeende aseksualiteit van Lexi, vragen om een vervolg! Iedereen die deze boeiende thriller die vakkundig is opgebouwd en geschreven met een vlotte pen, heeft gelezen, kijkt reikhalzend uit naar deel drie van de reeks. En wie niet kan wachten, lees of herlees haar prachtige roman De terugvlucht.