Honger naar warmte, genegenheid en liefde

Een prozadebuut waar je ‘u’ tegen zegt. De nog jonge schrijfster Nienke ’s Gravemade (1982) heeft een theateropleiding gevolgd, wat goed te merken is in haar verhalen. In de negen verhalen in de bundel Dorsten volg je de personages van dichtbij, alsof de schijnwerper op hen inzoomt en zo hun gevoelens en gedachten blootlegt. Je valt als lezer meteen midden in het verhaal, een inleiding wordt niet gemist; wat je nodig hebt om de verhalen te volgen komt op natuurlijke wijze vanzelf aan bod.
De verhalen zijn aangrijpend, schrijnend en doorbreken taboes, zoals het hebben van seks door bijvoorbeeld ouderen, invaliden, hoeren, hoerenbezoekers en anderen. Wat de verhalen verbindt, is de behoefte aan contact, lichamelijk en geestelijk; de personages hunkeren naar warmte, genegenheid, naar gezien worden. Elk personage worstelt met eenzaamheid.
De schrijfster is behoorlijk los gegaan in het beschrijven van de seksuele handelingen en verlangens. Niet iedere lezer zal zich daar prettig bij voelen. Wat zeker gezegd moet worden is dat de expliciet beschreven seksscènes functioneel zijn in de verhalen en dat de verhalen aanzetten om het onderwerp bespreekbaar te maken. De schrijfster is daar goed in geslaagd.
’s Gravemade heeft een vlotte pen; de negen hoofdstukken voor de negen hoofdpersonages zijn niet te lang zodat elk verhaal goed en in redelijk korte tijd gelezen kan worden. Na elk verhaal zal de lezer het gevoel hebben dat hij een pauze nodig heeft om de inhoud te verwerken.
Knap gedaan!