Losgeraakt van de tijd

Renée van Marissing (1979) schrijft met Gelukkige dagen een roman die je aan het denken zet. Haar afstudeerrichting, dramaschrijver, aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht, is goed terug te vinden in haar schrijfstijl. De roman vertoont namelijk een duidelijk zichtbare scène-achtige opbouw, versterkt door de sprongen in de tijd, aangegeven door seizoenen.
De schrijfster werkt het hoofdthema van deze roman, Alzheimer op jonge leeftijd, uit door het leven van twee geliefden, Sil en Lina, van dichtbij te volgen nadat zij te horen hebben gekregen dat Sil, pas zesenveertig jaar, deze akelige ziekte heeft.
Aan de hand van incidenten, gebeurtenissen en dialogen krijgt de lezer steeds een beter beeld van hoe de ziekte verloopt. En welke impact dit heeft op Sil zelf, op haar partner Lina, en op hun meest dierbare vrienden.
Van Marissing heeft om dit beter weer te geven gekozen voor de alwetende verteller met steeds wisselend perspectief, zodat je de gevoelens en gedachten van meerdere kanten/personen ervaart. Tevens heeft de schrijfster ruimte ingebouwd voor de gedachten die Sil heeft.
Door in dit proces van de slopende ziekte mede vanuit het perspectief van bijpersonages te schrijven besteedt de auteur ook aandacht aan andere thema’s zoals liefde, vriendschap, rouw en zorgzaamheid. Zorgzaamheid die nooit zal eindigen zelfs niet als Lina zich gedwongen zou zien de directe zorg uit handen te moeten geven.

Van Marissing heeft in deze roman een vlot leesbare schrijfstijl toegepast, zonder opsmuk, misschien om niet af te leiden van het hoofdthema? Geen complexe zinnen of bijzondere beeldspraak. Soms was niet meteen duidelijk vanuit wiens perspectief iets werd gezegd of gedacht.
De ingelaste flash backs geven slechts sporadisch een beeld van hoe Sil voor haar ziekte was. We lezen iets over haar werk, haar vriendschappen en geliefden, waaruit valt af te leiden dat zij voordien een energiek, kalm, zelfverzekerd en intelligent persoon was. Na de diagnose zie je Sil veranderen in een vermoeid, onzeker en snel opvliegend iemand. Vooral haar woedeuitvallen naar Lina raken de lezer.

Ondanks dat vanuit de gevoelens en gedachten van de personages geschreven werd, hebben zij mij niet weten te raken.
Het is een mooi iets dat Renée van Marissing Alzheimer op jonge leeftijd via deze roman, Gelukkige dagen, onder de aandacht brengt. Het is een thema dat de lezer zeker aan het denken zet of raken kan.