Als je zus je niet komt halen...

In deel 1 bevinden we ons aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog, in het agrarische Belgische Limburg waar men gemakkelijk contacten onderhoudt met Duitsland. Driek, 25 jaar, woont bij zijn vader Achiel en heeft weinig in te brengen in dit huishouden.
Via duidelijk aangegeven terugblikken naar de periode 1893-1898 komt de lezer erachter waarom Achiel en Driek de enigen zijn op de boerderij: vader Achiel is buitengewoon gewelddadig. Bij het zoveelste pak slaag dat Drieks moeder krijgt, komt zij zó ongelukkig ten val dat zij eraan overlijdt. Drieks oudere zus Adèle was getuige. Achiels lezing is dat Drieks moeder ‘vermoord’ is door de Duitse appelplukkers. Met deze verdachtmakingen wordt Driek vergiftigd door zijn vader en zo wordt zijn haat gekweekt tegen alles wat Duits is.
Adèle durft haar mond niet open te doen en een aantal jaren later vlucht zij, zwanger van een van deze getuigen/plukkers, weg van de boerderij en laat haar broertje achter bij haar vader met de belofte dat zij hem komt ophalen.
De afwisseling tussen de terugblikken en de periode van vlak voor de oorlog, zorgen voor een mooie spanningsboog, omdat je je afvraagt waarom Adèle niet gekomen is, wanneer zij erachter komt dat haar brieven niet bij Driek aankomen; waarom de postbode niet één keer aan Adèle schrijft wat er met haar brieven gebeurt. Hierop komt helaas geen antwoord.
Spanning dus maar tegelijkertijd levert dit wat irritatie op, omdat er geen logische plotontwikkeling is, omdat zaken die logisch tot ontknoping gebracht hadden kunnen worden, niet langs de meest natuurlijke weg ontknoopt worden. Veel pogingen om Driek de waarheid te vertellen worden niet gedaan of meteen ‘verijdeld’ in het belang van deel 2, waarin het voornamelijk gaat om twee dingen: Driek een reden geven zich aan te melden voor de oorlog tegen de Duitsers, met als enige reden: wraak en zo veel mogelijk Duitsers doden. Het tweede is om Driek een loutering te laten doormaken.
In deel 1 van dit boek staan een paar aardige vergelijkingen en mooi beschreven beelden; in deel 2 maken vooral de aangrijpende en gruwelijke beschrijvingen van de loopgraven, van de ellende, van de lijken, de stank, dood en verderf, veel indruk.
Maar de niet logische plotontwikkeling, de vele toevalligheden en het voorspelbare verloop van het tweede deel en de met onnodige woorden uitgedrukte gevoelens hebben ervoor gezorgd dat ik het boek met matig plezier gelezen heb. Jammer! Ik houd het op drie sterren.