Toffe wereld, niet emotioneel

Ik hou van boeken over Engelen. Ik hou van de duizenden richtingen waarop die verhalen kunnen gaan en ik hou van het ontdekken van nieuwe invalshoeken en manieren van kijken naar de mythologie van Engelen, wat ze nu eigenlijk zijn en wie ze nu eigenlijk zijn. En op dat vlak stelt dit boek eigenlijk helemaal nergens teleur.

De world building in dit boek is erg sterk. Er wordt een heel duidelijk beeld geschapen van de wereld en hoe deze eruit ziet nadat de Engelen naar de aarde gekomen zijn. Het doet allemaal heel apocalyptisch aan en ook de mensen reageren erop alsof het een apocalyps betreft. Verlaten auto's, rondtrekkende bendes, plunderingen, schuilen in oude gebouwen en zoeken naar het laatste beetje eten dat er nog is.

Daarnaast zijn ook de gruwelijkheden die de Engelen elkaar aandoen, en de mensen aandoen, heel huiveringwekkend omschreven. Daardoor wordt een duidelijk beeld geschapen van wat er aan de hand is, hoewel ik wel de indruk krijg dat we nog niet half weten wat er precies aan de hand is.

Maar waar dit boek wel tekort schiet, is op emotioneel vlak. Omdat alle karakters in overlevingsstand staan en continue op hun hoede zijn, leer je ze niet echt goed kennen. Er wordt weinig van hun echte emoties vrijgegeven en prijsgegeven en ook de chemie tussen de twee hoofdrolspelers, Penryn en Raffe, is voor mij niet voelbaar omdat ik ze geen van beiden echt lijkt te kennen. Ik snap dat we spreken over een apocalyps en mensen om hun leven vechten, maar daardoor bleef het allemaal een heel erg ver van mijn bed show.

Ik ben benieuwd of dit in de volgende twee delen anders gaat zijn. Ik hoop het persoonlijk wel.