Blaast me nog niet omver

Het is alweer even geleden dat ik het eerste deel in deze serie las, maar gelukkig kon ik me nog vrij goed voor de geest halen wat er gebeurd was. Hoera voor het hebben van een ijzersterk selectief geheugen, zullen we maar zeggen. Ik was eigenlijk niet eens zozeer van plan om deel twee op te pakken, maar ik dacht gisteravond: "Ach, waarom ook niet?"

En wederom ben ik niet echt onder de indruk van dit boek. Er zijn veel dingen aan dit boek die goed zijn. Zo vind ik de vlotte schrijfstijl erg prettig lezen en ook de korte hoofdstukken maken dit boek een perfect boek om mee te nemen in de bus en in de trein. Daarnaast vind ik de wetenschappelijke basis waarop dit boek gebouwd is, gecombineerd met Bijbelse invloeden en een dystopische wereld heel intrigerend en zelfs interessant.

En gek genoeg merkte ik tegen het einde van het boek dat er zelfs een heel klein deel van mij iets begon te geven om de hoofdrolspelers. Maar het deel was nog te klein om mezelf echt betrokken te voelen. Er mist voor mij iets, een connectie, een karakter waarop ik ofwel verliefd kan worden, of waarvan ik me kan inbeelden dat ik haar ben, emoties die resoneren met een stukje van mij en wie ik ben.

Ook het plot vind ik niet altijd even sterk. Ik heb moeite met het bepalen van de doelen van de hoofdrolspelers, ik kan niet precies zien waar dit plot eigenlijk heen moet gaan en wat het doel er van is. Zo tegen het einde begonnen er wel wat glimpen door te schemeren, maar ik weet niet of het genoeg is om mijn mening over deze serie spectaculair te doen omslaan tijdens het lezen van het derde boek.

We gaan het zien. Want ik ga het wel lezen. Ik heb het immers al staan.