De kaarten worden geschud en gespeeld

Ik vind het bijna raar om me te bedenken dat ik al zolang opzie tegen het lezen van deze boeken en dat ze dus al meer dan een jaar staan te verstoffen in de kast. Ondanks zijn dikte, de kleine lettertjes en het taalgebruik, leest het boek namelijk echt ongelooflijk lekker en makkelijk weg. Ik merk dat ik er gewoon oprecht heel veel plezier aan beleef.

Dat komt ook deels omdat in dit boek echt ongelooflijk veel gebeurt. Heel veel belangrijke gebeurtenissen zitten in dit boek en voor veel karakters is dit echt een turning point. Hier worden koersen uitgezet en richtingen bepaald, er worden kaarten op tafel gelegd en we beginnen steeds meer zicht te krijgen op wat er nu eigenlijk allemaal te gebeuren staat.

En net als in de voorgaande boeken zijn er verhaallijnen die me heel erg aanspreken (Jon, Sansa, Catelyn en bij vlagen ook wel Tyrion) en verhaallijnen waar ik wat minder mee heb. Vooral de verhaallijnen van Arya en Daenerys kosten me wat moeite. Bij Arya komt dit vooral door het feit dat haar verhaallijn stuurloos is. Dit komt wellicht deels door haar leeftijd, maar het voelt heel erg alsof iemand een muntje opgooit en aan de hand daarvan beslist waar Arya nu weer heen gaat. De verhaallijn van Daenerys lijkt in dit boek langzaamaan vast te lopen (maar daar was ik al voor gewaarschuwd) en de richting en de vaart gaat er volledig uit.

Nu heb ik niet de illusie dat ik elk karakter en elke verhaallijn in een boek van deze omvang leuk moet vinden. Ik laat me dan ook niet kisten door die paar lijntjes die me iets minder interesseren. Ik heb nu alweer zin in het volgende boek!