Een rode draad begraven onder veel te veel details

Het is een raar gevoel, om een boek dicht te slaan en niet zeker te weten of je ooit gaat weten hoe het verder gaat, wat er met de personages gaat gebeuren. Uiteraard, de tv serie geeft wat richtlijnen en ik verwacht dat zeker een groot deel van de hoofdelementen echt wel ongeveer zo zullen gaan in de boeken, maar toch. Maar, er is ergens ook een deel van mij dat wel een beetje opgelucht is dat ik er doorheen ben.

De eerste drie boeken van deze serie waren ongelooflijk goed. De personages waren sterk, goed uitgewerkt en heel realistisch. De wereld is heel goed opgebouwd, met veel details en duidelijke regels, wetten, geschiedenissen en funderingen. De mythologie zit goed in elkaar, met veel symboliek en gebruiken en alle elementen die een religie een religie maken.

Maar, na het derde deel, lijkt het wel alsof Martin zichzelf verloren is in zijn eigen briljante wereld vol met karakters. Het is te veel, te vol, te gedetailleerd, te uitgebreid, te gecompliceerd, te uitgewerkt en vooral te uitgeschreven. De verhaallijnen kruipen vooruit met een snelheid waar zelfs een slak nog van weg zou lijken te rennen en de rode draad lijkt begraven te liggen onder diepe lagen aan zijplots en onbelangrijke karakters.

Ook in dit boek zaten weer verhaallijnen en hoofdstukken geschreven vanuit het perspectief van karakters waarvan ik me echt afvroeg wat het toevoegde. Moeten wij als lezer echt ELK detail van deze wereld kennen? Moeten we precies weten welk karakter wanneer en met wie een beker wijn heeft gedronken? Moeten we echt exact weten waar elk klein radartje in het grote web mee bezig is? Ik persoonlijk denk van niet.

De laatste delen hadden een goede editor kunnen gebruiken. Iemand die de hoofdlijnen van de zijwegen kon scheiden, iemand die Martin terug kon fluiten als hij weer eens begon aan een opsomming van 15 scheepsnamen die geen enkele lezer gaat onthouden. Want het zijn juist al die namen, al die details en al die zijwegen die de hoofdlijn begraven en dat is zonde. Want de hoofdlijn is tof en interessant en ik wil weten waar hij heen gaat.

Maar ik vraag me af of Martin zichzelf ooit nog uit deze chaos uitgegraven krijgt. Ik vraag me terdege af of we de resterende boeken ooit te lezen gaan krijgen. En ik betwijfel het ten zeerste. Hij heeft het zichzelf, mede door zijn briljante fantasie en verbeelding, gewoon veel en veel te moeilijk gemaakt. Je zou van minder een permanente schrijversblock krijgen.