Niet doorvoeld

Het is lang geleden dat ik nog een wielerboek gelezen heb. Als puber verslond ik ze, dusdanig dat mijn docenten er helemaal gek van werden. Nu weet ik wel dat als ik dit boek als puber had gelezen, ik het ook niet zo leuk gevonden had.

Het is al vanaf het begin duidelijk dat dit geen romantisch wielerboek is. Er is niks romantisch aan het verhaal van Thomas Dekker. Het is eerlijk, het is rauw, het vertelt vooral over de schaduwzijde van het wielrennen, over de wereld die door de omerta beschermd wordt en waar je eigenlijk nooit echt iets over hoort. Het vertelt over doping, over alcohol, over drugs, over vrouwen, over te snelle auto's en te dure kleding. Het is vlot opgeschreven en leest heel makkelijk weg.

Maar nergens komt het verhaal echt binnen of dichtbij. Het voelt een beetje als een jochie wat verstandelijk goed weet wat hij heeft meegemaakt en daarover kan vertellen alsof hij een medisch rapport voorleest, maar niet als een jongeman die doorvoeld heeft wat hij heeft meegemaakt. Het verhaal komt uit het hoofd en niet uit het hart. Het verhaal is een opsomming van feiten, met hier en daar een opmerking die iets van emotie bevat, zonder dat er echt beleving, bezieling of gevoel achter zit.

Ik denk ook dat de Thomas van toen daar nog niet klaar voor was. Voor zijn echt bestwil, hoop ik dat hij dat ondertussen wel is. Ik ben eerlijk gezegd wel benieuwd ernaar, naar het verhaal met emotie, naar hoe hij er nu over zou praten, of hij het nu wel emotioneel verwerkt heeft.

Ik zou het, op basis van het boek, niet durven zeggen en ik steek er ook mijn handen niet voor in het vuur.