Leuke world building, maar weinig emotie

Ik was dertien toen ik de Griekse mythologie ontdekte en er helemaal verslaafd aan raakte. Ik schreef mijn eigen toneelstuk, maakte een eigen gezelschapsspel en heb ook 5 jaar Grieks gevolgd. Die klik had ik met de Romeinen niet. Waar de Griekse verhalen focuste op emotie, waren de Romeinse verhalen vooral politiek en gewelddadig van aard. En dat is dan weer niet echt mijn ding.

Dat was ook meteen mijn grootste issue met dit boek. Het is een traditioneel Romeins verhaal en focust heel erg op geweld en op politiek. En hoewel de politiek op zich wel interessante facetten heeft, vond ik die net niet lekker uit de verf komen in dit eerste boek. Pas op het einde komt er een revelatie (die je van 30000 kilometer zag aankomen) die de politiek meer op de voorgrond zet, maar toen had ik al besloten de rest van de serie niet meer op te pakken.

Wat wel ongelooflijk goed gelukt is, is de worldbuilding. Scarrow is er heel goed in geslaagd om de sfeer neer te zetten van de Romeinse maatschappij, om de leefomstandigheden heel tastbaar en echt te maken, om te beschrijven hoe het dagelijks leven van Romeinen eruit kon zien. In dit deel zien we vooral heel veel van de slaven, maar ik vermoed dat we in het volgend deel meer gaan zien van de elite en belangrijkere mensen. Zeker voor jongeren zal het lezen van dit boek een stuk leuker zijn dan de saaie en droge geschiedenisboeken.

Het is voor mij alleen jammer dat de world building zo ongelooflijk goed gelukt is, dat ik me persoonlijk niet echt emotioneel met de karakters of het verhaal kon verbinden. En laat ik dat nu nogal belangrijk vinden.