Scifi nostalgie in pretpark De Toekomst

'Schrijf het verhaal dat je zelf zou willen lezen,' is een tip die vaak aan beginnende auteurs wordt gegeven. Dennis Jurhill uit Castricum heeft zich daar zonder meer aan gehouden. In zijn debuut Achtervolgd door de tijd spat het enthousiasme van de pagina’s. Hier schrijft een echte genrefan avontuurlijke sciencefiction. Helaas valt een andere belangrijke schrijfwet hem in al zijn geestdrift zwaar; van kill your darlings komt te weinig terecht. Daarvoor wil hij scifi-elementen die hij zelf ooit zo leuk vond in tv-series of films te graag gebruiken.  

Jurhill is leraar Engels en heeft een grote passie voor sciencefiction, fantasy en thrillers. Hij heeft vele jaren aan Achtervolgd door de Tijd gewerkt voordat het uitkwam. Het boek wordt aangemerkt als Young Adult, maar dat idee is twijfelachtig. De taal en spreektoon zijn zo jong en eenvoudig, dat het eerder een jeugdboek lijkt.  

Hoofdpersoon is de 15-jarige Alex Dyson uit Chicago die een groot persoonlijk drama meemaakt door toedoen van een stel tijdreizigers. Een van hen, een 16-jarige meisje, sleept hem mee naar haar eigen tijd in de toekomst. Zij weet namelijk ook niet wat er is gebeurd en hoopt samen met Alex antwoorden te vinden. Deze 4500 (later Jamie) is een zogeheten in-vitro, een in een reageerbuis gekloonde mens met speciale kwaliteiten. In haar tijd bestaat er opnieuw een vijandige scheidslijn tussen een Westelijke en Oostelijke Alliantie. Alex, Jamie en de politieman Tom Willard raken hierdoor verzeild in een maalstroom van gebeurtenissen rondom tijdreisportalen, de in-vitro’s, de gemene Chinese spion Yungchang, en de aanwezigheid van de 21ste-eeuwer Alex in de toekomst.  

De rol die Alex als hoofdpersoon binnen deze verwikkelingen speelt is nogal teleurstellend. Het boek zit vol actie maar Alex is doorgaans slachtoffer, bewusteloos, net even elders aanwezig of moet door een ander personage worden gered. Ondertussen neemt hij nauwelijks initiatieven of beslissingen en overkomen de dingen hem in plaats van dat hij ze onderneemt. Het zijn hachelijke dingen af toe, maar toch zit hij feitelijk in een karretje dat door pretpark De Toekomst heenrijdt. Daarbij vergaapt hij zich aan allerlei nieuwe snufjes en aan de (uiteraard) bloedmooie en retecoole Jamie. Alex is best een sympathiek joch verder, maar dit is toch niet de bedoeling van een hoofdpersoon.  

De enige echte heldin van dit verhaal is Jamie. Ze bepaalt van alles, maakt plannen, is bijzonder zelfredzaam en superfit. Ze lijkt welhaast de dochter van James Bond en cyborg Seven of Nine uit Startrek te zijn. Al kloppen de overeenkomsten met die laatste niet helemaal. Jamie is als in-vitro een volledig menselijke kloon en geen cyborg. Dus waarom ze een nummer heeft in plaats van een naam, moet regenereren in een stasispod en hergeprogrammeerd kan worden is niet duidelijk. Feitelijk heeft auteur Jurhill een prima idee in handen met deze in-vitro’s, maar hij kleurt het te veel in naar voorbeeld van de Borg.  

De rest van zijn toekomstige wereld is eveneens gestoeld op nostalgie naar vroegere scifi, evenals ook James Bond-films uit de jaren 80. Veel draait daarbij om (nieuwe) techniek en de teruggekeerde, maar belegen overkomende controverse tussen Oost en West. Van een constructieve toekomstvisie is niet echt sprake.  

En toch zijn er zeker ook positieve dingen over Achtervolgd door de Tijd te zeggen en dat zijn de minste niet. Jurhill kan nog veel verbeteren, maar heeft een paar moeilijke kanten van het schrijversvak al goed onder de knie. Zo weet hij zijn verhaal logisch en tamelijk strak op te bouwen, volgt er een aardig plot en is er nooit gebrek aan avontuur. Daarnaast zit het vol stoere actiescènes die je zo voor je ziet gebeuren.  

Veel mensen vinden het niet heel erg als een boek te clichématig is, te weinig diepgang heeft of niet op alle punten goed doordacht. Daarmee zijn er waarschijnlijk toch (jonge) lezers die graag met Alex mee zouden rijden in deze enthousiaste en avontuurlijke achtbaanrit in pretpark De Toekomst.