Recensie Anna, Hanna en Johanna

Fijn om in prettig leesbaar taalgebruik het leven van drie vrouwen te mogen meemaken. Drie generaties vrouwen in een familie, met daarbij een maatschappelijk tijdsbeeld, cultuur en het reilen en zeilen van de diverse gezinnen. Alledrie de vrouwen krijgen echt hun eigen identiteit en levensverhaal, verschillen onderling zoveel en hebben ook gemeenschappelijke dingen.
Zoals de schrijfster in haar introductie zegt:
Over de daden van de moeders zijn er geen bijbelspreuken, hoewel ze vermoedelijk een grotere betekenis hebben dan die van de vaders. Oeroude patronen worden doorgegeven van moeders op dochters die nieuwe dochters krijgen, die nieuwe dochters.....
Misschien ligt hierin de verklaring dat vrouwen het zo moeilijk hebben gevonden om voet bij stuk te houden en de rechten te benutten die de maatschappij van gelijkberechtiging te bieden heeft" .

Dat we onontkoombaar ons hele leven meedragen wie onze ouders zijn is zonder kijf maar om nou de laatste alinea zo stellen vind ik wat kort door de bocht.
De basis van het feminisme in gelijkberechtiging en waarom dat nog steeds niet tot op de dag van vandaag voor de volle 100% wordt doorgevoerd in alle details van ons leven, heeft denk ik een complexer karakter dan dat. Maar dat is een aparte discussie.

Ik vond het een heerlijk boek om te lezen. Ook al omvat het 3 levensverhalen had ik nergens het gevoel van "en toen - en toen". Dingen worden verteld gewoon zoals levens kunnen verlopen, met een achtergrond van de normen en waarden die bij die tijd, locatie en familie hoorden. Daarbij de innerlijke strijd en beleving van de "worstelpunten" van een aantal individuen maakt het interessant zonder gelijk psychologisch of zwaar op de hand te worden. Een mooi boek over leven.