Lezersrecensie
Recensie De droom van de leeuw
Een ongelooflijk mooi boek, heb er van genoten. Hoe te vertellen wat mij allemaal bezighield naast de bovenstaande omschrijving van het verhaal.
Zonder dat ik nou een specifiek Jules Deelder fan ben is 1 uitspraak mij al jaren wel bijgebleven: "Binnen de perken zijn de mogelijkheden even onbeperkt als daarbuiten."
Meerdere malen en vormen herhaald deze stelling over begrenzing zich in het boek. Met allerlei onderbouwing en voorbeelden, het is een gedachte die mij fascineert.
Daarnaast perspectief: ik bedoel daarmee niet dat het verhaal vanuit het perspectief van Snaporaz gebracht wordt, maar het perspectief waarmee je naar het leven kijkt.
Er worden vergelijkingen naar filmen gemaakt, waarbij de belichting en positie van hoofdrolspeler en figurant aangehaald worden, het geen je ook op de dingen die ons in leven gebeuren kan loslaten. Vanuit welke positie kijk je naar de realiteit? Wat is dan de werkelijkheid? En met welke belichting vind je dan `wat`, in welk kader, en wat ga jij ermee doen?
Ga je de dingen zien zoals ze zijn, of ga je jezelf de verblinding toestaan, alleen vanuit je eigen perspectief, je fantasie, je dromen?
Daarnaast de liefde, in meerdere vormen - alles consumerend of zelfopofferend, net zoals in Een schitterend gebrek de intensiteit van liefdesvormen die minder gangbaar in de grote media, alledaagse leven gebracht wordt. Waarschijnlijk omdat deze onnavolgbare wendingen nemen waarbij bijna tegenstrijdige besluiten en handelingen plaatsvinden.
Misschien in zijn uiteenzettingen van de abstracte ideeën niet overal even soepel leesbaar, soms zelfs aanvoelend als enige herhaling terwijl het ter verduidelijking is bedoeld.
Het taalgebruik is poëtisch en beeldend, een genot.
Bovenal voor mij een intrigerend boek, het sprak mij enorm aan omdat het als het ware een gesprekspartner voor me was over levensbeelden waar ik zelf de woorden nog voor zoek.
Wellicht een aardig Wiki/weetje:
`De roman De droom van de leeuw (2002) is gegroeid vanuit een autobiografische kern. De romance van Japin met Rosita Steenbeek met wie hij in 1986 op goed geluk naar Rome trok, beiden in de hoop dat ze daar de aandacht van Federico Fellini zouden kunnen trekken, is het kerngegeven. Japin kruipt nu in de huid van Fellini (die in zijn roman Snaporaz heet). Hij leeft zich in in diens gevoelsleven tijdens zijn begeestering voor de jonge actrice Rosita (in de roman Gala). Hij wordt zelf verbeeld door de romanfiguur Maxim.´
Rosita Steenbeek schreef in 1994 haar autobiografische boek ´De laatste Vrouw´.
Zonder dat ik nou een specifiek Jules Deelder fan ben is 1 uitspraak mij al jaren wel bijgebleven: "Binnen de perken zijn de mogelijkheden even onbeperkt als daarbuiten."
Meerdere malen en vormen herhaald deze stelling over begrenzing zich in het boek. Met allerlei onderbouwing en voorbeelden, het is een gedachte die mij fascineert.
Daarnaast perspectief: ik bedoel daarmee niet dat het verhaal vanuit het perspectief van Snaporaz gebracht wordt, maar het perspectief waarmee je naar het leven kijkt.
Er worden vergelijkingen naar filmen gemaakt, waarbij de belichting en positie van hoofdrolspeler en figurant aangehaald worden, het geen je ook op de dingen die ons in leven gebeuren kan loslaten. Vanuit welke positie kijk je naar de realiteit? Wat is dan de werkelijkheid? En met welke belichting vind je dan `wat`, in welk kader, en wat ga jij ermee doen?
Ga je de dingen zien zoals ze zijn, of ga je jezelf de verblinding toestaan, alleen vanuit je eigen perspectief, je fantasie, je dromen?
Daarnaast de liefde, in meerdere vormen - alles consumerend of zelfopofferend, net zoals in Een schitterend gebrek de intensiteit van liefdesvormen die minder gangbaar in de grote media, alledaagse leven gebracht wordt. Waarschijnlijk omdat deze onnavolgbare wendingen nemen waarbij bijna tegenstrijdige besluiten en handelingen plaatsvinden.
Misschien in zijn uiteenzettingen van de abstracte ideeën niet overal even soepel leesbaar, soms zelfs aanvoelend als enige herhaling terwijl het ter verduidelijking is bedoeld.
Het taalgebruik is poëtisch en beeldend, een genot.
Bovenal voor mij een intrigerend boek, het sprak mij enorm aan omdat het als het ware een gesprekspartner voor me was over levensbeelden waar ik zelf de woorden nog voor zoek.
Wellicht een aardig Wiki/weetje:
`De roman De droom van de leeuw (2002) is gegroeid vanuit een autobiografische kern. De romance van Japin met Rosita Steenbeek met wie hij in 1986 op goed geluk naar Rome trok, beiden in de hoop dat ze daar de aandacht van Federico Fellini zouden kunnen trekken, is het kerngegeven. Japin kruipt nu in de huid van Fellini (die in zijn roman Snaporaz heet). Hij leeft zich in in diens gevoelsleven tijdens zijn begeestering voor de jonge actrice Rosita (in de roman Gala). Hij wordt zelf verbeeld door de romanfiguur Maxim.´
Rosita Steenbeek schreef in 1994 haar autobiografische boek ´De laatste Vrouw´.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Anne-Marie Van den Bosch
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
