Recensie Hier zijn leeuwen

Ja, ik ben onder de indruk van dit boek. De bovenstaande boekomschrijving (grotendeels van Inez van Eijk in het literaire jaaroverzicht van Trouw + de Biblion recensie) laat niet blijken dat je heel dicht bij Hans Kolk komt.

Het verhaal is opgesplitst in drie delen: Oeganda , Brooklyn en Maan, doorspekt met het heden.
In zijn jonge jaren, net na WO1 trekt hij als matroos de wijde wereld in, die minder wijds blijkt in de combuis van het schip. Jong en zweverig, op zoek naar groter avontuur trekt hij met een expeditie mee Afrika in. Daar betreden Goethe, een Vrouw, de overdenking wat een man groots maakt, geld en daden, en Nkongo zijn leven.
Het leven in Amerika als land van de toekomst en mogelijkheden blijkt heel anders. Hard werken en tegenslag, de ontwikkeling van Nkongo, alles is anders dan verwacht.
Heden is ten tijde van de maanlanding van Apollo II, een ontdekkingsreis, net zoals Hans een ontdekkingsreis door zijn eigen verleden maakt, en daarnaast zijn leven van de afgelopen jaren ontdekt.

De titel en hoofdthema vind ik fantastisch goed opgebouwd in het boek, de link naar Afrika - `hic sunt leones` op de landkaart (zo´n enorm bepalend deel van zijn leven), naar de huidige status van zijn geheugen, naar het gevaar van verdrongen feiten.
Knap de kritische uiteenzetting over de psychiatrie in het gesprek van de bandopname tussen Hans Kolk en de psychiater Snijder, de vertelling van zijn geestesgesteldheid de paar jaren voor zijn opname, het zwaardere laatste stuk van zelfanalyse.
Het is zo´n veelzijdig boek, een leven met hoop en illusies, vriendschap en verlies, psychologie en zelfreflectie, alles verbonden met elkaar in een persoon: Hans Kolk. Ook het tijdsbeeld in Oeganda, vervolgens het contrast met Brooklyn en de als metafoor gebruikte Maanlanding wordt mooi neergezet. Zelfs de afronding van het verhaal deed me goed en gaf mij dezelfde rust. Misschien een minder puntje is de leesbaarheid, tempo en zwaarte wisselend naar gelang het onderdeel. Leven en avontuur nemen je makkelijk mee als in een vertelling, psychologie en Goethe gaan vaak samen met moeilijker leesbare zinnen als zijnde overdenkingen en reflectie, waar je zelf ook meer bij stil moet staan om het te laten bezinken.
Al met al vond ik het een goed geheel, en voelde me aangedaan door de reis in de vele witte vlekken.