Lezersrecensie
Origineel en tijdloos
Fiona Mozley werd geboren in York en studeerde in Cambridge. Mozley werkt aan haar doctoraalscriptie Middeleeuwse Geschiedenis en in het weekend werkt ze in een boekhandel in York. Haar debuutroman Elmet stond op de shortlist voor The Man Booker Prize 2017.
Daniel woont met zijn zus Cathy in het huis dat zijn vader met zijn blote handen voor hen bouwde. Zij wonen in het bos, waar hun vader jaagt en met zijn handen werkt, soms vecht hij om wat geld bij te verdienen. Als de landeigenaar hen op een dag komt bezoeken wordt hun vreedzame bestaan aan de rand van de samenleving bedreigd en Vader en Cathy proberen met hun kracht hun buren te beschermen. Daarbij zetten ze een reeks gebeurtenissen in gang die alleen slecht kan aflopen voor alle betrokkenen.
Genomineerd voor The Man Book Prize, literatuur dus, maar de nominaties staan vaak niet bekend om hun ‘leesbaarheid’. Toch leest het prachtige taalgebruik van Mozley heerlijk weg en neemt het je vanaf het allereerste moment mee in de vredige wereld tussen de bomen. De gedetailleerde beschrijvingen, vaak vol beeldspraak maken de tekst levendig, ook als er eigenlijk maar weinig gebeurt.
“De winterse vorst was zo vaak door de bovenlaag heen gebroken dat er meer kraters dan richels waren, en grote knoestige hompen van het spul, afgebroken tot ruwe steenformaties, waren weggeschopt naar de zijkanten van het rechthoekige parkeerterrein, als waterspuwers in de ruïne van een ingestorte kathedraal.”
Het verhaal van Daniel en Cathy speelt zich af in Yorkshire maar is tijdloos en ook plaatsloos en daardoor wellicht alleen nog maar bijzonderder. Het verhaal over mensen aan de rand van de samenleving die soms tot het uiterste gedwongen worden en zelf niet weten waar ze toe in staat zijn is van alle tijden en plekken en Mozley weet dit bijzonder goed te vangen. Evenals de onheilspellende sfeer die eigenlijk vanaf het begin in het boek aanwezig is. Het verhaal houdt ten allen tijde de belofte in zich om helemaal om te slaan, zonder dat de lezer precies weet wat er gaat gebeuren.
“De bovenste drie kwart van de fleslantaarn zorgde ervoor dat lucht zich kon bewegen om het vlammetje, dat een diepe ambergloed verspreidde, terwijl het licht van de andere ook de olie in de andere flessen liet flikkeren, dansend en brekend, terwijl de olie langzaam rond bewoog en de stroom omhoog naar de lont en het vlammetje volgde, even langzaam als stilstaand water dat meebeweegt met de schuinte van de aarde. Het geheel bood een prachtige aanblik.”
Een origineel verhaal met prachte beschrijvingen dat leest als een film met een indrukwekkend decor. Een aanrader voor iedereen die van literatuur houdt, of van plan is om dat te gaan doen!
Daniel woont met zijn zus Cathy in het huis dat zijn vader met zijn blote handen voor hen bouwde. Zij wonen in het bos, waar hun vader jaagt en met zijn handen werkt, soms vecht hij om wat geld bij te verdienen. Als de landeigenaar hen op een dag komt bezoeken wordt hun vreedzame bestaan aan de rand van de samenleving bedreigd en Vader en Cathy proberen met hun kracht hun buren te beschermen. Daarbij zetten ze een reeks gebeurtenissen in gang die alleen slecht kan aflopen voor alle betrokkenen.
Genomineerd voor The Man Book Prize, literatuur dus, maar de nominaties staan vaak niet bekend om hun ‘leesbaarheid’. Toch leest het prachtige taalgebruik van Mozley heerlijk weg en neemt het je vanaf het allereerste moment mee in de vredige wereld tussen de bomen. De gedetailleerde beschrijvingen, vaak vol beeldspraak maken de tekst levendig, ook als er eigenlijk maar weinig gebeurt.
“De winterse vorst was zo vaak door de bovenlaag heen gebroken dat er meer kraters dan richels waren, en grote knoestige hompen van het spul, afgebroken tot ruwe steenformaties, waren weggeschopt naar de zijkanten van het rechthoekige parkeerterrein, als waterspuwers in de ruïne van een ingestorte kathedraal.”
Het verhaal van Daniel en Cathy speelt zich af in Yorkshire maar is tijdloos en ook plaatsloos en daardoor wellicht alleen nog maar bijzonderder. Het verhaal over mensen aan de rand van de samenleving die soms tot het uiterste gedwongen worden en zelf niet weten waar ze toe in staat zijn is van alle tijden en plekken en Mozley weet dit bijzonder goed te vangen. Evenals de onheilspellende sfeer die eigenlijk vanaf het begin in het boek aanwezig is. Het verhaal houdt ten allen tijde de belofte in zich om helemaal om te slaan, zonder dat de lezer precies weet wat er gaat gebeuren.
“De bovenste drie kwart van de fleslantaarn zorgde ervoor dat lucht zich kon bewegen om het vlammetje, dat een diepe ambergloed verspreidde, terwijl het licht van de andere ook de olie in de andere flessen liet flikkeren, dansend en brekend, terwijl de olie langzaam rond bewoog en de stroom omhoog naar de lont en het vlammetje volgde, even langzaam als stilstaand water dat meebeweegt met de schuinte van de aarde. Het geheel bood een prachtige aanblik.”
Een origineel verhaal met prachte beschrijvingen dat leest als een film met een indrukwekkend decor. Een aanrader voor iedereen die van literatuur houdt, of van plan is om dat te gaan doen!
1
Reageer op deze recensie
