Structuur, gevechten en seks

Jay Kristoff (1973) is en Australische auteur van fantasy- en sciencefictionboeken. Samen met Arnie Kaufman schreef hij de Illuminae-serie en van zijn hand verscheen eerder ook de Lotus War-serie. Zijn meest recente serie is de Nimmernacht-trilogie, waarvan het eerste en tweede deel intussen zijn verschenen, zowel in het Engels als in de Nederlandse vertaling. De Nederlandse vertaling van het eerste deel Godsgraf is van de hand van Selma Soester en verscheen bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff in 2019.

Hoewel je Godsgraf zou kunnen lezen zonder Nimmernacht te kennen is het toch aan te raden eerst het eerste deel over hoofdpersonage Mia te lezen. Mia is in dit tweede deel meer dan ooit uit op wraak; wraak op Scaeva en Duomo, die haar vader vermoordden. Er is maar één manier om hen beiden te kunnen vermoorden en het is een vrijwel onmogelijk pad. Godsgraf is, net als het eerste deel van de trilogie, dan ook een verhaal geplaveid met bloed en lijken.

De alwetende verteller die het verhaal van Mia vertelt is geen onbekende voor de lezers van het eerste deel en ook in dit tweede deel is hij in zijn volle glorie terug. Wederom vinden we in Godsgraf voetnoten die ofwel een achtergrondverhaal over de wereld waarin Mia zich bevindt vertellen, ofwel het verhaal voorzien van sarcastisch commentaar of droge humoristische opmerkingen.

“Eervolle vermeldingen in de Lijst van Wonderen omvatten het Grote Zout; de Tombe van Brandr I; een courtisane, Francesca Andiami genaamd, die tot buitengewone dingen in staat is met een schaal aardbeien en een ketting van gebedskralen; en mijn eigen persoonlijke verbijstering dat ook maar iemand van jullie de tijd heeft genomen om dit te lezen terwijl die vervloekte paardenrace op het punt staat te beginnen.”

De plotwendingen zijn voorspelbaarder en minder schokkend en de beschrijvingen van bloedvergieten en martelingen zijn een stuk minder heftig dan in Nimmernacht. Het is lastig om te zeggen of dit gewenning aan de kant van de lezer is of een andere tactiek van de schrijver. Een element dat juist weer veel omvangrijker aanwezig is in dit tweede deel is seks. Beschrijvingen van onmogelijk martelpraktijken lijken ingeruild voor beschrijvingen van uiteenlopende seksscènes, over het algemeen gelukkig ook met een minder gruwelijke afloop.

Godsgraf is een minder denderend boek dan Nimmernacht, de structuur is duidelijker aanwezig in het verhaal en daardoor mist dit tweede deel de souplesse en veerkracht van het eerste verhaal. Toch slaagt Kristoff erin de lezer bij het verhaal te houden en ook deze keer aan het eind de nieuwsgierigheid naar het vervolg groot te maken. Het verhaal kan onmogelijk goed blijven aflopen voor Mia, ‘de Kraai’, maar het is uitkijken naar het derde deel om te zien hoe Kristoff een einde zal maken aan deze wereld en zijn verhaal.