Lezersrecensie
Humor als afweermechanisme
Malou Holshuijsen (1987) is journalist, columnist en schrijver. Ze schrijft voor onder andere de Volkskrant en Cosmopolitan, daarnaast presenteert ze verschillende podcasts waarin ze haar leven en de maatschappij onder een vergrootglas legt. Haar debuutroman Zachtop lachen verscheen bij Ambo Anthos en wordt verfilmd door Millstreet films.
Malou is een jonge vrouw die ’s nachts bang is om te gaan slapen en overdag niet meer deel durft te nemen in het verkeer. Haar humoristische kijk op de wereld kan haar niet meer uit deze steeds verder uit de hand lopende angsten helpen en dus gaat ze sceptisch de dialoog met een psycholoog aan. Langzaam komt het verleden van Malou boven tafel.
‘Ik denk omdat we grappig zijn. Droog, zwart en grenzeloos. Dat is iets wat we delen.’
Zachtop lachen is razendsnel geschreven en ontzettend grappig, maar de grappen die Malou maakt dienen altijd als afweermechanisme. Het verhaal over het leven van Malou van kind tot nu wordt afgewisseld met EMDR-sessies en gesprekken bij de psycholoog en het heden. Die opbouw werkt goed en houdt de lezer bij de les.
Wat begint als een typisch familieverhaal over een Indische familie blijkt al snel een verhaal vol weggestopt leed en onder de kleden geveegde trauma’s te zijn. Het trauma van Malous oma in het kamp laat in verdere generaties diepe kloven achter, hoe zeer Malou dit in eerste instantie ook ontkent.
‘Nee, waarom zou ik andere mensen lastigvallen met iets waar zij niks aan kunnen doen. Iedereen heeft zijn eigenaardigheden. Ik hou me graag stil. Figuurlijk dan, want ik heb een grote bek, ja. Maar ik zadel mensen niet op met mijn problemen. Die los ik zelf op.’
Trauma wordt in het verhaal en in het leven van Malou verhuld onder een vette laag galgenhumor, waardoor er eigenlijk geen diepgaand verhaal ontstaat. De vele goede en zeer geloofwaardig geschreven dialogen zijn razendknap en zorgen voor een rap leestempo maar de reflectie op de gebeurtenissen in Malous jeugd blijft uit waardoor het verhaal oppervlakkig blijft, ondanks de interessant beschreven therapiesessies.
Holshuijsen brengt veel verschillende dingen samen in haar debuutroman: een Indische familiegeschiedenis, een onvoorstelbaar ongeluk, transgenerationeel trauma en vooral heel veel humor. Begin en eind van haar verhaal sluiten mooi op elkaar aan en maken het verhaal voor het gevoel rond. Hierdoor voelt het geheel ‘af’, ondanks de vele open eindes en vragen die overblijven na het lezen van dit grappige debuut.
Malou is een jonge vrouw die ’s nachts bang is om te gaan slapen en overdag niet meer deel durft te nemen in het verkeer. Haar humoristische kijk op de wereld kan haar niet meer uit deze steeds verder uit de hand lopende angsten helpen en dus gaat ze sceptisch de dialoog met een psycholoog aan. Langzaam komt het verleden van Malou boven tafel.
‘Ik denk omdat we grappig zijn. Droog, zwart en grenzeloos. Dat is iets wat we delen.’
Zachtop lachen is razendsnel geschreven en ontzettend grappig, maar de grappen die Malou maakt dienen altijd als afweermechanisme. Het verhaal over het leven van Malou van kind tot nu wordt afgewisseld met EMDR-sessies en gesprekken bij de psycholoog en het heden. Die opbouw werkt goed en houdt de lezer bij de les.
Wat begint als een typisch familieverhaal over een Indische familie blijkt al snel een verhaal vol weggestopt leed en onder de kleden geveegde trauma’s te zijn. Het trauma van Malous oma in het kamp laat in verdere generaties diepe kloven achter, hoe zeer Malou dit in eerste instantie ook ontkent.
‘Nee, waarom zou ik andere mensen lastigvallen met iets waar zij niks aan kunnen doen. Iedereen heeft zijn eigenaardigheden. Ik hou me graag stil. Figuurlijk dan, want ik heb een grote bek, ja. Maar ik zadel mensen niet op met mijn problemen. Die los ik zelf op.’
Trauma wordt in het verhaal en in het leven van Malou verhuld onder een vette laag galgenhumor, waardoor er eigenlijk geen diepgaand verhaal ontstaat. De vele goede en zeer geloofwaardig geschreven dialogen zijn razendknap en zorgen voor een rap leestempo maar de reflectie op de gebeurtenissen in Malous jeugd blijft uit waardoor het verhaal oppervlakkig blijft, ondanks de interessant beschreven therapiesessies.
Holshuijsen brengt veel verschillende dingen samen in haar debuutroman: een Indische familiegeschiedenis, een onvoorstelbaar ongeluk, transgenerationeel trauma en vooral heel veel humor. Begin en eind van haar verhaal sluiten mooi op elkaar aan en maken het verhaal voor het gevoel rond. Hierdoor voelt het geheel ‘af’, ondanks de vele open eindes en vragen die overblijven na het lezen van dit grappige debuut.
1
Reageer op deze recensie
