Dubbel gevoel

Dit boek begon ik met een schone lei: ik wist gênant weinig over het leven en de misdaden van Willem Holleeder. Eenmaal aan het boek begonnen racete ik door de pagina’s heen. Het verhaal is meeslepend, interessant en makkelijk te lezen. Na circa 200 pagina’s daalde echter mijn zin: Astrid Holleeder blijft herhalen hoe zwaar zij het hebben gehad en na een tijdje begint de herhaling lichtelijk te vervelen. Ook de schrijfstijl begint me tegen te staan: de zinnen zijn kort en soms lijkt het zelfs grammaticaal niet geheel correct te zijn wanneer 4 korte zinnen na elkaar zijn opgesplitst. Als klap op de vuurpijl gebruikt Astrid ook vaker dan eens een dialoogvorm die niets weg heeft van proza.

‘W: Je weet wat dat betekent hè
A: Ja.
W: Ik meen het, hoor.
A: Oké.’

Deze vorm van gesprekvoering tussen Astrid en haar broer gaat pagina’s door en stoorde me enorm.

Het vertelde verhaal is uiteraard erg intrigerend. De Judas in het leven van de zussen Astrid en Sonja is hun oudste broer Willem door ze af te persen, onder druk te zetten, te bedreigen en hun naasten te laten liquideren. Later worstelt Astrid met de gevoelens of zij niet de Judas zijn van de familie door met de politie te praten en tegen hun broer te getuigen, waardoor hij levenslang achter de tralies eindigt.

Het is een wonderlijke inkijk in het leven en de wereld van de familie van Willem Holleeder, mits je er tegen kan dat de schrijfstijl ronduit slecht is en de dialogen op de meest fantasieloze manier zijn weergegeven.