Veel om over na te denken, maar niet erg overtuigend

In dit boek wordt een futuristisch scenario geschetst waarin een een grote ramp nagenoeg de gehele mensheid uitroeit en daarmee de wereld verwoest. Een team wetenschappers werkt aan een project om genetisch gemodificeerde en dus immune kinderen te laten opgroeien in een woestijn, zodat zij vervolgens een nieuwe maatschappij kunnen opbouwen. Het eerste deel van het verhaal speelt zich af ten tijde van het ontstaan van de ramp en het ontwikkelen van de robotmoeders en het tweede deel beschrijft hoe deze kinderen zo'n 10 jaar later zijn opgegroeid.

Het idee van dit verhaal is heeft veel potentie, maar voornamelijk de grote hoeveelheid karakters in het verhaal komt in een razend tempo op je af. Hierdoor is het soms onoverzichtelijk over wie het nu gaat en wat er gebeurt. Het continu wisselende perspectief draagt bij aan de verwarring in dit geval, terwijl ik daar normaal zeker geen moeite mee heb. Ik vond het echter wel erg interessant om te lezen over (de ontwikkeling van) de robotmoeders en dan voornamelijk de vraag: 'wat is essentieel in een moeder?'. Dit vraagstuk wordt door de schrijfster indirect beantwoordt doordat ze bepaalde elementen van een moeder wel en andere elementen niet terug laat komen in de robotmoeders.

Wat ikzelf jammer vind is dat er geen aandacht wordt besteedt aan het vaderschap, dat de eerste circa 10 jaar van het leven van de immune woestijnkinderen wordt overgeslagen, dat er te veel personages onduidelijk worden geïntroduceerd in het eerste deel van het boek en dat de verhaallijn van de Hopi-indianen die immuun blijken te zijn niet verder wordt uitgewerkt. Wél ben ik erg onder de indruk van het idee van het verhaal en de benadering van het moederinstinct. Ik ben erg benieuwd hoe de robots eruit zouden zien, dus een verfilming van dit zou ik zeker willen zien.