Verdrietige verbintenis

In dit boek, wat ik las voor een Hebban-leesclub, wordt, zoals de titel al aangeeft, op chronologische wijze het verhaal van Anne Faber verteld door haar oom, een journalist die voor dit boek ook veel mensen die op verschillende vlakken betrokken waren, heeft geïnterviewd. Het boek is opgebouwd uit een aantal delen: de zoektocht, de vondst van Anne en de nasleep. Aan het einde volgt nog een nawoord van de vader van Anne, Wim Faber. Deze eerste drie delen beschrijven nauwkeurig de gebeurtenissen rondom Annes vermissing, vondst en rechtszaak. Wat ik ook erg goed vind aan de beschrijving van de nasleep is dat het heel duidelijk wordt wat voor impact het overlijden van Anne op haar nabestaanden heeft gehad. Ik vond het erg bijzonder om hier ‘getuige’ van te zijn.

Ik houd er op het nawoord van Wim Faber een zeer kritische houding op na. Hierover zal ik niet te veel uitweiden, maar ik vind verscheidene opmerkingen niet correct of ongegrond. Wie meer over mijn kritische houding wil lezen, kan in de leesclub over dit boek kijken bij vraag 9. Hier heb ik een vrij uitgebreide analyse geschreven met verwijzingen naar de paginanummers. Dit pittige nawoord is voor mij ook de reden om dit boek geen vijf sterren te geven, verder ben ik ontzettend geraakt door het verhaal, de correcte schrijfstijl en de verrassende objectiviteit van Hans Faber over het verhaal van zijn eigen nichtje. Het betreft een verdrietig boek, maar is zeker voor iedereen een enorme aanrader.

Het thema van dit aangrijpende boek is, wat veel mensen wellicht zal verbazen, niet hoofdzakelijk ‘boosheid’ of ‘onbegrip’, maar veel eerder ‘verbinding’. Uit alle narigheid die omtrent Anne Faber speelt en heeft gespeeld, is ook heel veel moois voortgekomen: de verbintenis tussen alle mensen die zo intensief naar haar hebben gezocht. Dit wordt op een zeker moment erg duidelijk door woorden van het broertje van Anne Faber: “ ‘Best gek om te zien dat papa en mama elkaar tijdens de zoektocht weer knuffelden. Ik kan me niet herinneren wanneer ik dat voor het laatst zag.’ Dat had Anne toch mooi voor elkaar gekregen.’ Deze passage geeft voor mij het thema van het boek perfect weer.