Samen ben je meer dan alleen

Eind 2017 verscheen Initiatie, het eerste deel van de trilogie De orde van de Poortwachters. Opvolger Dissociatie bestaat uit drie delen waarin hoofdpersoon Nido weer centraal staat. Het boek gaat verder waar het eerste deel eindigde en wordt eerst netjes voorafgegaan door een korte samenvatting. Dit zouden alle auteurs en/of uitgevers moeten doen, want het is erg prettig om de hoofdlijnen weer vooraan in je geheugen te hebben.

Nido is weer terug waar het ooit allemaal begon voor haar, bij de Stonehenge Control Division, waar ze zal worden ingedeeld bij een team. De zware proeven en de hulp van Rag en haar geliefde Berger hebben van haar een verdediger gemaakt, toch wordt ze ingezet als aas. Het laagste dat je kunt bereiken aangezien een aas niet meer is dan een lokvogel dat opgeofferd mag worden. Opeens staat ze er helemaal alleen voor; Deveah en Nolin zitten in een ander team en ook Rag en Berger bevinden zich bij een andere divisie. De orde is nog altijd wreed en nietsontziend en een mensenleven betekent niets voor hen, toch hebben ze wel te lijden onder de vele verliezen. De orde dunt uit en er wordt veel onderzoek gedaan naar technologische hulpmiddelen. Wanneer een nieuwe techniek wordt gebruikt tijdens een missie gebeurt er een ongeluk en wordt Nido overgebracht naar Rome. Met deze ontwikkeling brengt de auteur een nieuwe laag aan in de verhaallijnen, namelijk die van de politiek. In Rome zetelt het centrum van de macht en de familie van Rag en Berger. Nido ontdekt dat heelhuids je weg vinden tussen al het politiek gekonkel en de machtspelletjes ingewikkelder is dan je leven op het spel zetten bij het bewaken van de poorten. Ze wordt ingezet als een wapen in de strijd om de macht, er staat enorm veel op het spel en Nido heeft geen idee welke weg ze het beste kan bewandelen.

Net als in Initiatie ligt ook in dit boek de focus voornamelijk op Nido. Je kunt als lezer nergens in het hoofd kruipen van een van de anderen om de gebeurtenissen eens vanuit hun perspectief te ervaren. Het verhaal blijft daardoor wat eendimensionaal en de personages om Nido heen oppervlakkig, Er gebeurt heel veel in het boek, maar dan vooral in het eerste en laatste deel. Tijdens het lezen van het middenstuk zakt het tempo en de spanningsboog wat in. Daarentegen is de finale grandioos: spannend, vol actie en emotie. Het verhaal wordt mooi afgerond, en tegelijkertijd blijf je als lezer achter met talloze vragen. En dat is goed, want dat maakt dat je niet kunt wachten op het laatste boek. De schrijfstijl is opnieuw vloeiend met levendige, moderne dialogen. Een opvallend verschil met het de voorganger is de grondige eindredactie dat het boek heeft gekregen, er zijn nauwelijks nog spel- en taalfouten te bekennen!

Dissociatie is het langverwachte vervolg in de De orde van de poortwachters serie en het is Oli Veyn opnieuw gelukt de lezer mee te slepen in een opwindende achtbaan vol spanning en emoties. Gelukkig hoeven we dit keer minder lang te wachten op het vervolg!