Niet weg te leggen

John Michael, Shep, Logan, Henry en Grant. Vijf blanke jongeren uit welgestelde families die elkaar al eeuwen kennen. Ze worden de River Point Boys genoemd, vernoemd naar het stuk land dat eigendom is van de familie van een van hen en waar ze samen komen om te feesten en te jagen. Totdat het mis gaat. Een van hen sterft door de kogel van een Remington geweer, het kan niet anders dan dat een van de andere vier de trekker heeft overgehaald. Dat is echter niet waar ze met elkaar over praten, wel het verhaal dat ze de buitenwereld zullen vertellen.

Dit is de start van Dit is ons verhaal, Grant Perkins wordt dood gevonden na de jacht op River Point. De zaak belandt bij de officier van justitie die er vanwege persoonlijke belangen zijn vingers niet aan wil branden. Hij schuift het dossier door naar zijn assistent met de duidelijke boodschap er vooral niet te veel werk van te maken. Kate Marino heeft een bijbaantje op het kantoor van Stone, omdat haar moeder al jaren de secretaresse is van de assistent-officier van justitie. Meestal een vrij saai baantje dat niet meer omvat dan dossiers alfabetiseren, maar nu opeens wel heel interessant wordt voor haar. Vanwege haar opmerkelijke observatievermogen vraagt Stone aan Kate of zij hem wil helpen met het non-verbale gedrag van de verdachten tijdens de politie verhoren. Wat niemand echter weet is dat Kate eigenlijk al persoonlijk betrokken is en dat ze met haar hulp een gevaarlijke weg inslaat.

Het vertelperspectief is uiteraard vanuit hoofdpersoon Kate. Zij is het type dat zich gemakkelijk geliefd zal maken bij elke lezer; ze hoort niet per se bij de populaire kliek, is niet bijzonder mooi, maar wel vooral zichzelf. Daarnaast is ze nuchter, slim en uiterst opmerkzaam. In combinatie met het werk dat haar baas van haar vraagt raakt ze al snel te diep betrokken bij de zaak. Wanneer je bedenkt dat de overgebleven jongens tijdelijk zijn overgeplaatst naar dezelfde school als waar Kate naar toe gaat, is het wel opmerkelijk hoe gemakkelijk Kate wordt meegenomen in gevoelige informatie rondom de zaak. De spanning wordt opgevoerd door de aanwezigheid van een tweede vertelperspectief. Zo nu en dan verschijnt er een hoofdstuk in een ander lettertype dat is geschreven vanuit de dader. Deze intermezzo’s maken ook duidelijk dat deze dader een van de River Point Boys is, maar niet wie of zelfs maar wie niet. Het geeft meer inzicht in de dynamiek binnen de groep en dan vooral in wat er echt schuilgaat achter het masker van hechte vriendschap.

Het verhaal op zich is geen thriller in de zin van een moord meer of minder, het is de zoektocht naar de dader. En dan geen speld in de hooiberg, maar één van de overgebleven vier jongens. Spannend is het wel, omdat de dader anticipeert op elk stapje vooruit van Kate. Zijn aanpak blijkt niet te werken, in plaats van dat onwetendheid van de ware toedracht de vrienden bij elkaar houdt, trekt het hen langzaam maar zeker uit elkaar. De ontknoping is niet wereldschokkend, maar verrassend genoeg en bovendien kloppend. De schrijfstijl van Ashley Elston is zodanig meeslepend dat het onmogelijk is om dit boek even weg te leggen. Brokjes informatie, een fantastische plottwist en talloze verdachtmakingen maken van Dit is ons verhaal een echte pageturner. Naast het thriller aspect komen er thema’s voorbij die nu bijzonder actueel zijn, zoals het witte privilege van de River Point Boys, corruptie, machtsmisbruik en de impact van slutshaming.

Dit is ons verhaal zou wel eens dé Young Adult thriller van het jaar kunnen worden, een zo meeslepend verhaal kom je maar zelden tegen. Hopelijk blijft Ashley Elston thrillers schrijven, want ze is er verdomd goed in.