Goed. Heel goed zelfs, ondanks dat het soms wat gekunsteld overkomt.

Josephine Rombouts ontwikkelt zich als schrijfster wat mij betreft tot een heel boeiend persoon. Haar schrijven is in dit boek van een nadenkende, soms mijmerende, maar vooral drukke, bijna overweldigende aard. Alles loopt door elkaar in haar hoofd, en daar neemt ze je als lezer in mee. Josephine vult haar bestaan van voor tot achter om te ontkomen aan dat wat ongevraagd zomaar naar boven kan komen: een doodswens. Ze gaat in dit boek tot op het bot, legt zichzelf op bewonderenswaardige wijze bloot, waarvoor het schilderij dat een deel van het verhaal uitmaakt een mooie metafoor is.

Doordat het verhaal zich zo duidelijk afspeelt in haar drukke hoofd, wordt er op een andere manier geschreven dan in haar eerdere boeken. Lidwoorden aan het begin van zinnen worden veelvuldig weggelaten en verschillende onderwerpen lopen dwars door elkaar heen. Dat werkt een tijdje heel goed en in het begin vond ik het uitermate boeiend, maar ik merkte dat het op den duur wat gekunsteld aan begon te voelen. Ook hoe de spanning wordt vastgehouden – steeds een snippertje verhaal loslaten – voelde wat gemaakt.

Er bekroop me weer eens dat bekende gevoel dat er een redacteur achter heeft gezeten die de boel op heeft gepoetst volgens de regels van het spel, met verlies van, ja wat, een stukje autenticiteit? Maar wie weet heeft de schrijfster dit om te beginnen zo willen schrijven, dat zou natuurlijk ook kunnen. Ik alle gevallen kwam het her en der wat mij betreft net wat gemaakt over.

Maar dan richting slot. Ik vond de laatste pagina’s van een bijna ondraaglijke schoonheid, tot op het poëtische af. Ik moest ervan huilen, en niet zo’n beetje ook: ik schoot totaal vol. Wat een durf. Hoe dicht op de huid, dit schrijven. Wát mooi. Het mag dat hier en daar wat gekunsteld zijn, dit boek kan van mij niet anders dan vijf sterren krijgen. Niet in de laatste plaats omdat ik uit eerste hand weet wat een moed het vraagt om zo te schrijven, zo kwetsbaar te durven zijn. Het raakte me diep. En dat dan ook nog zo mooi geschreven. Vijf sterren, het kan niet anders!