Weer zo eentje

Dit is nou typisch zo’n boek waarvan ik denk: hoe heeft dít boek in vredesnaam de halve wereld veroverd? Nou gebeurt zoiets wel vaker. Ik kan dan niet anders dan concluderen dat ofwel ik een rare snuiter ben, ofwel de boekenwereld aan elkaar hangt van ons kent ons en succes meer afhangt van aan welke touwtjes je in staat bent te trekken dan van de daadwerkelijke inhoud van je boek. Want zeg nou zelf: voor je weet of het wel echt een leuk boek is, heb je het al gekocht of geleend, en nou ja, dan is het al te laat. Ja toch?

Of misschien is er nog een derde optie: smaken verschillen. Misschien heeft de rest van de wereld gewoon geen smaak. Ja. Absoluut mogelijk. Zeg nou zelf.

Maar dus, het boek. Daar had je het weer, zoals gewoonlijk: er is iemand dood en rapapa, het is niet per ongeluk gebeurd. Tsja. De personages worden op zich mooi uitgewerkt, maar een en ander voelt ook een beetje gekunsteld en het sappelt allemaal wat lang door in de leer-de-personages-kennen-fase. Het zijn er dan ook een boel. ‘t Is verdorie net een potje cluedo met net wat te veel spelers.

Een voor een vallen de mogelijke daders af en dan volgt onvermijdelijk de ontknoping. En die… vind ik wat ongeloofwaardig. Daardoor valt het hele boek een treetje terug wat mij betreft. Het einde is, zoals bij veel te veel boeken naar mijn smaak, veel te abrupt. Als ik ergens een bloedhekel aan heb, dan is het wel een abrupt einde. Al die opbouw, en dan aan de andere kant met een rotvaart van de berg af kukelen, je verdwaasd afvragend waar het verhaal toch is gebleven.

Tja. Ik had dit boek al tijden op mijn lijstje staan. Als je het overal ziet, moet het wel goed zijn, toch? Helaas.

Toch was het best prettig leesvoer. Een aangenaam tussendoortje zullen we maar zeggen. We willen tenslotte niet voortdurend op het puntje van onze stoel zitten, toch? Dat wordt ook weer zo oncomfortabel…