Lezersrecensie
Puberale klaagzang
Wat een bagger. Wat me vooral bijblijft na het lezen van dit boek is het feit dat ik vrij zeker weet dat ik ‘Steef’ een heel onaangenaam mens vind. Misschien noemen ze het daarom literatuur, vanwege die onuitwisbare indruk. Maar goed, ik loop vooruit op de zaken, laat ik bij het begin beginnen.
‘We hebben het over je gehad’ is dus Hoogenberks literaire debuut, zo staat het op de achterflap. Ze vertelt in min of meer chronologische volgorde over diverse vriendschappen in haar leven die om wat voor reden dan ook onprettig waren. In het boek vliegt ze om de haverklap naar om het even welk vakantie-oord, wat ik om te beginnen, in tijden van klimaatverandering, al behoorlijk storend vind en niet getuigt van bijzonder veel inzicht of intelligentie. Gelukkig vertoont de schrijfster in de rest van het boek ook geen tekenen van inzicht of intelligentie, dus ik kan haar in ieder geval niet verwijten dat ze niet consequent is. Pluspunt. Je blijft in ieder geval lezen. Al was het maar uit groeiende verbazing hoe zo’n oppervlakkige klaagwaterval ooit bij een gerespecteerde uitgever het licht heeft kunnen zien.
‘Steef’ klaagt over werkelijk alles. Illustratief voor het hele verhaal zijn deze twee stukjes:
‘Op veel dingen die ik zei reageerde ze schaterlachend met: “Wat gééstig!”
In een nieuwe vriendschap zie je bepaald taalgebruik nogal eens door de vingers; ze was goed publiek.’
en even verder:
‘Zij gaf mij een armband van verguld goud. Van de meeste vriendinnen kreeg ik ieder jaar een notitieboekje, omdat ik eens had laten vallen dat ik een enorme liefde voor notitieboekjes had.
Ik was trots dat ze zagen dat ik van een nieuwe vriendin zoiets moois kreeg, dat zette de boel weer even op scherp.’
Deze twee citaten zijn wat mij betreft exemplarisch voor het hele boek. De ander praat altijd belachelijk, ook als er in feite vrij normale dingen worden gezegd. De ander zit altijd fout, is vies, is zus of zo en wordt daarbij nog genadeloos afgezeken ook. Nergens vraagt Stéphanie zich af of dingen ook aan haar zouden kunnen liggen en waarom ze eigenlijk zo naarstig op zoek is naar steeds nieuwe vriendinnen, terwijl ze er, zo blijkt her en der, al vele heeft. Ze doet zelfs aan ‘vriendinhoppen’ en is dan verbaasd dat die vriendinnen dat niet pikken. En dát maakt het boek zo stuitend slecht, en ja, eigenlijk gewoon lelijk: het totale gebrek aan inzicht of zelfreflectie. Zonder die dingen voelt het boek als het relaas van een tiener die het laatste woord wil hebben en vooral: gelijk wil krijgen. Het lag allemaal aan die anderen. Dat we het maar weten. Beste Stéphanie: word eens volwassen, ga naar een psycholoog of schrijf een dagboek vol, maar alsjeblieft, ga iemand anders vervelen met je puberale klaagzang!
‘We hebben het over je gehad’ is dus Hoogenberks literaire debuut, zo staat het op de achterflap. Ze vertelt in min of meer chronologische volgorde over diverse vriendschappen in haar leven die om wat voor reden dan ook onprettig waren. In het boek vliegt ze om de haverklap naar om het even welk vakantie-oord, wat ik om te beginnen, in tijden van klimaatverandering, al behoorlijk storend vind en niet getuigt van bijzonder veel inzicht of intelligentie. Gelukkig vertoont de schrijfster in de rest van het boek ook geen tekenen van inzicht of intelligentie, dus ik kan haar in ieder geval niet verwijten dat ze niet consequent is. Pluspunt. Je blijft in ieder geval lezen. Al was het maar uit groeiende verbazing hoe zo’n oppervlakkige klaagwaterval ooit bij een gerespecteerde uitgever het licht heeft kunnen zien.
‘Steef’ klaagt over werkelijk alles. Illustratief voor het hele verhaal zijn deze twee stukjes:
‘Op veel dingen die ik zei reageerde ze schaterlachend met: “Wat gééstig!”
In een nieuwe vriendschap zie je bepaald taalgebruik nogal eens door de vingers; ze was goed publiek.’
en even verder:
‘Zij gaf mij een armband van verguld goud. Van de meeste vriendinnen kreeg ik ieder jaar een notitieboekje, omdat ik eens had laten vallen dat ik een enorme liefde voor notitieboekjes had.
Ik was trots dat ze zagen dat ik van een nieuwe vriendin zoiets moois kreeg, dat zette de boel weer even op scherp.’
Deze twee citaten zijn wat mij betreft exemplarisch voor het hele boek. De ander praat altijd belachelijk, ook als er in feite vrij normale dingen worden gezegd. De ander zit altijd fout, is vies, is zus of zo en wordt daarbij nog genadeloos afgezeken ook. Nergens vraagt Stéphanie zich af of dingen ook aan haar zouden kunnen liggen en waarom ze eigenlijk zo naarstig op zoek is naar steeds nieuwe vriendinnen, terwijl ze er, zo blijkt her en der, al vele heeft. Ze doet zelfs aan ‘vriendinhoppen’ en is dan verbaasd dat die vriendinnen dat niet pikken. En dát maakt het boek zo stuitend slecht, en ja, eigenlijk gewoon lelijk: het totale gebrek aan inzicht of zelfreflectie. Zonder die dingen voelt het boek als het relaas van een tiener die het laatste woord wil hebben en vooral: gelijk wil krijgen. Het lag allemaal aan die anderen. Dat we het maar weten. Beste Stéphanie: word eens volwassen, ga naar een psycholoog of schrijf een dagboek vol, maar alsjeblieft, ga iemand anders vervelen met je puberale klaagzang!
5
Reageer op deze recensie
