De Aanraking

Wanneer Martha's man Hans, na een kort ziekbed overlijdt voelt het huis leeg. Alleen zij en Robin –haar zoon die ernstig verslaafd is- blijven nog over. Ondanks de afstand die de verslaving door de jaren heen tussen moeder en zoon creëerde, lijkt er nu wat te verschuiven in hun relatie. Ze hebben nu alleen elkaar nog. Ze hebben alleen elkaar.

Ik ben een fan van het eerste uur als het op Rozeke –Guillaumes eerder verschenen roman- aankomt en had dan ook grote verwachtingen van De Aanraking. Toch zijn deze twee in bijna niets met elkaar te vergelijken. Ze delen slechts één gelijkenis, en dat is hoe verschrikkelijk goed deze verhalen zijn.

Ik wil zoveel zeggen over De Aanraking en tegelijkertijd blijven de woorden in mijn mond gevangen. Zo'n verhaal waar nooit de juiste woorden aan gewijd kunnen worden.

De Aanraking staat bol van emoties die net niet helemaal aan de oppervlakte komen, net als een ballon die op knappen staat, maar het net niet doet. Guillaume Van der Stighelen houdt dat beklijvende gevoel het ganse verhaal vast en neemt je moeiteloos mee in de tristesse van het leven van Martha en Robin. Een leven vol tegenstellingen, licht en duister, warmte en kilte, hoop en verlies. Een leven dat ondanks doorspekt met liefde, heel de tijd op dat randje balanceert van vallen of doorgaan.

Ik werd meegesleept, ondergedompeld en kwam happend naar lucht weer boven, zoekend naar een reddingsboei. Een aanraking.

De subtiele maar rake illustraties zorgen net voor dat extraatje, dat vage gevoel, het verdwijnen van leven dat De Aanraking je als lezer geeft.

Lees De Aanraking met een kaarsvlammetje, een open geest en een luisterend oor en laat het verhaal tot jouw komen. Meer heb je niet nodig om dit verhaal tot in het diepst van je hart te voelen.