Steeds een streepje erbij....

Het boek wordt vertelt vanuit de perspectief van de hoofdpersoon Eddie Adams ( voor zijn vriendjes Eddie Munster)

Het verhaal speelt zich zowel af in 1986 als Eddie 12 jaar is en dertig jaar later in 2016. Eddie is dan inmiddels volwassen en docent aan een school. De hoofdstukken voorzien van die twee jaartallen vertellen het verhaal dus gezien vanuit het heden en verleden.

In 1986 is Eddie jong en naïef en het enige waar hij zich zorgen om moet maken is dat hij het door zijn moeder verplicht te dragen heuptasje met portemonnee moet wegwerken want het dragen van een heuptasje is natuurlijk helemaal niet cool. En samen met zijn 3 vriendjes en 1 vriendinnetje is dat wel zo ongeveer het belangrijkste: cool zijn! De dag op de kermis veranderd met de val van het Waltzer meisje en de ontmoeting van zijn nieuwe leraar, meneer Holloran. Een leraar die albino is. Beide maken veel indruk en zijn het begin van een reeks gebeurtenissen. Nou ja, begin?? Uiteindelijk weet niemand meer waarmee het begon...

In 2016 heeft Eddie Adems het leven aardig op de rit: hij is docent, heeft een woning met een aardige onderhuurster waar hij niets mee heeft. In eerste instantie dan... Alles wordt anders als hij een envelop ontvangt met een simpele tekening van een krijtmannetje en een krijtje. Het brengt hem weer met één klap terug in het verleden. Naar die ene zomer met het vermoorde meisje. Een moord die bovendien nooit opgelost werd. En die vrienden van toen? Was iedereen wel ter goeder trouw? Wie wist er méér?

C. J. Tudor ( Caz) slaagt er met dit boek in om een spannend verhaal te vertellen rond een groepje van 5 jonge kinderen. Door gebruik te maken van twee jaren en daarin het verhaal te vertellen komen de losse eindjes bij elkaar en wordt het geheel steeds meer ontrafelt. Steeds meer wordt duidelijk. Toch is het boek niet van het begin tot het eind spannend maar alle gewone terloops geschreven gebeurtenissen zijn een opbouw naar een plot. Of om het te zeggen met het galgenpoppetje op de voorkant: steeds een streepje erbij! Tudor maakt gebruik van makkelijk leesbare zinnen en maakt tempo in het boek. Geen overdaad aan namen en personen maar genoeg actie om dóór te willen lezen. Voor de lezer is er genoeg te raden als het verhaal een bepaalde kant op gaat maar toch weer een onverwachte wending krijgt. Kleine gebeurtenissen blijken belangrijk en zaken die cruciaal lijken hebben toch met toeval te maken. En voor wie aan het eind denkt te weten hoe het zit heeft de auteur toch nog wat onverwachts in petto!