Lezersrecensie
Ontroerend en liefde
Van Carlien Taris het dagboek:
"Ik had je zestig jaar beloofd" mogen ontvangen. Dit dagboek, van haar oom Anton, is tot een ontroerend en liefdevol boek getransformeerd. Dit boek speelt zich af in de jaren negentig.
Carlien heeft de wens om een boek te schrijven over haar ooms waargemaakt.
De cover is mooi. De zee waar je kijkt naar het oneindige en voorzien van een rood lintje. Het rode lintje staat voor aids bewustzijn.
De titel is duidelijk.
De schrijfstijl is zo, ontroerend, liefde- en begripvol.
Wij Peter en ik (Anton) zijn twee jaar samen en vieren dit met een etentje buitenshuis. Na het etentje kregen we beiden voedselvergiftiging. Bij mij ging het over. Peter kreeg allemaal kwaaltjes. Er volgen vele vervelende
onderzoeken. We hadden het gevoel dat we van het kastje naar de muur werden gestuurd en er niet naar ons geluisterd werd. Peter had eindelijk zijn droom kunnen verwezenlijken een eigen kapsalon te beginnen. De zaak draait als een tierelier. Ik ben leraar. We besluiten een paar dagen naar de zon te gaan. Bij terugkomst blijkt Peter niet verder op te knappen. Peter is vaak misselijk, hoestbuien, kortademigheid en diarree.
We besluiten om naar Kees en zijn vrouw te gaan. Kees is internist. Kees legt een en ander uit. Vooruitzichten zijn niet positief.
Uiteindelijk horen we dat Peter Aids heeft. Peter wordt opgenomen op de interne afdeling, omdat er op de Aids afdeling nog geen plaats is. Ik zie Peter steeds slechter worden. Het is een schim geworden van de vriend die hij was. Gelukkig hebben we lieve familie en een fijne vriendengroep. Voor mij wordt het zwaar, zeker als Peter gaat hallucineren, zijn ontlasting niet kan ophouden en vaak moet overgeven. Mijn (financiƫle) emotionele zorgen nemen toe. Ik zeg mijn baan als leraar stil om zoveel mogelijk bij Peter te zijn. Op een gegeven moment komt de vraag euthanasie naar boven. Ik respecteer Peter zijn wens.
Sinds 1990 is er veel veranderd op het gebied van Aids medicatie. Dit boek, is mijn inziens, niet alleen leesbaar voor mensen die met Aids besmet zijn. Maar dit boek geldt ook voor andere slopende ziektes. Dat voor een partner het ziekteproces vaak erger is. Hij/zij ziet iemand waarvan hij/zij houdt erg lijden.
Dit boek is een aanrader. Tip, hou wel tissues bij de hand.
"Ik had je zestig jaar beloofd" mogen ontvangen. Dit dagboek, van haar oom Anton, is tot een ontroerend en liefdevol boek getransformeerd. Dit boek speelt zich af in de jaren negentig.
Carlien heeft de wens om een boek te schrijven over haar ooms waargemaakt.
De cover is mooi. De zee waar je kijkt naar het oneindige en voorzien van een rood lintje. Het rode lintje staat voor aids bewustzijn.
De titel is duidelijk.
De schrijfstijl is zo, ontroerend, liefde- en begripvol.
Wij Peter en ik (Anton) zijn twee jaar samen en vieren dit met een etentje buitenshuis. Na het etentje kregen we beiden voedselvergiftiging. Bij mij ging het over. Peter kreeg allemaal kwaaltjes. Er volgen vele vervelende
onderzoeken. We hadden het gevoel dat we van het kastje naar de muur werden gestuurd en er niet naar ons geluisterd werd. Peter had eindelijk zijn droom kunnen verwezenlijken een eigen kapsalon te beginnen. De zaak draait als een tierelier. Ik ben leraar. We besluiten een paar dagen naar de zon te gaan. Bij terugkomst blijkt Peter niet verder op te knappen. Peter is vaak misselijk, hoestbuien, kortademigheid en diarree.
We besluiten om naar Kees en zijn vrouw te gaan. Kees is internist. Kees legt een en ander uit. Vooruitzichten zijn niet positief.
Uiteindelijk horen we dat Peter Aids heeft. Peter wordt opgenomen op de interne afdeling, omdat er op de Aids afdeling nog geen plaats is. Ik zie Peter steeds slechter worden. Het is een schim geworden van de vriend die hij was. Gelukkig hebben we lieve familie en een fijne vriendengroep. Voor mij wordt het zwaar, zeker als Peter gaat hallucineren, zijn ontlasting niet kan ophouden en vaak moet overgeven. Mijn (financiƫle) emotionele zorgen nemen toe. Ik zeg mijn baan als leraar stil om zoveel mogelijk bij Peter te zijn. Op een gegeven moment komt de vraag euthanasie naar boven. Ik respecteer Peter zijn wens.
Sinds 1990 is er veel veranderd op het gebied van Aids medicatie. Dit boek, is mijn inziens, niet alleen leesbaar voor mensen die met Aids besmet zijn. Maar dit boek geldt ook voor andere slopende ziektes. Dat voor een partner het ziekteproces vaak erger is. Hij/zij ziet iemand waarvan hij/zij houdt erg lijden.
Dit boek is een aanrader. Tip, hou wel tissues bij de hand.
1
Reageer op deze recensie