Een bijzonder en liefdevol verhaal over afscheid nemen

De beestjes zijn terug. Deze keer ga ik er niet meer van genezen.' In het voorjaar van 2021 kreeg Evi Hanssen van haar mama te horen dat haar borstkanker was uitgezaaid. Op 14 maart 2023 zou Arlette sterven. Maar dat wisten ze toen nog niet. Terwijl Arlette steeds zieker werd, blikten moeder en dochter samen terug, beleefden ze ontelbare mooie momenten en namen ze intens afscheid. Arlette leefde nog 22 maanden volop tot ze koos voor een zachte dood en traag naar de hemel ging. Nu ze er niet meer is, probeert Evi te rouwen in een leven zonder moeder.

Traag naar de hemel, een boektitel waarbij je denkt aan een verdrietig boek. Het is enorm verdrietig als je te horen krijgt dat je moeder niet meer te genezen is en zal sterven. Bijzonder aan het boek - waarin het verhaal van zowel Evi als haar moeder Arlette zijn verweven - is dat ik grote delen ook met een glimlach om mijn mond las. Evi Hanssen schrijft vol liefde over haar moeder en op haar beurt vertelt Arlette over haar leven wat nu bijna ten einde komt. Heel mooi vond ik het dat Arlette haar verhaal insprak op de telefoon zodat Evi dit later kon verwerken in haar boek. (Ik zou willen dat ik mijn moeder dit had laten doen).

Het taalgebruik vind ik bijzonder mooi, bijna zacht. Zoals wanneer er wordt beschreven dat Arlette niet bang is voor de dood, maar dat ze, - nu die dood dichterbij komt - wel heimwee naar de toekomst heeft. Ze is verdrietig om alles wat ze niet meer kan meemaken. ‘Want verdomme ik leef toch heel graag ‘, zegt ze dan.

Mooi zoals Evi het nadere einde van Arlettes leven beschrijft: Je zou kunnen zeggen dat mijn moeder de laatste weken en dagen achteruitging, zowel fysiek als mentaal. Maar misschien ging ze net vooruit, elke dag een trapje hoger naar de hemel. Het is maar hoe je de dood bekijkt.

Twee jaar geleden overleed mijn moeder binnen vier weken na de diagnose van ongeneeslijk ziek zijn. Natuurlijk mis ik haar enorm en heb er ook nog steeds verdriet van, maar in Evi haar boek vind ik een soort herkenning. Mijn moeder nam ook zelf de regie. Hoewel de dood haar overrompelde waren er in haar laatste levensfase veel liefde, nuchterheid en realiteit.

Evi Hanssen heeft een prachtig boek geschreven, wat ik zeker aanraad om te gaan lezen, omdat het ook troost geeft en kan helpen als je zelf rouwt.