Van ontroering, naar vertedering en bewondering.

Zondagskracht is het langverwachte slotdeel in de Zondagstrilogie van bestsellerauteur Judith Visser.

Van Zondagskinden en Zondagsleven, de eerste twee delen in de Zondagstrilogie heb ik genoten. Beide boeken hebben ndruk op gemaakt.

Bijzonder om te lezen hoe iemand met autisme het leven en de wereld om zich heen ervaart en hoe lastig het kan zijn om mee te leven. Naar dit laatste deel was ik dan ook erg nieuwsgierig.

Zondagskracht
Jasmijn Vink had één doel: een wereld van rust, liefde en structuur voor zichzelf creëren. Nu dat is gelukt, leeft ze in een prikkelarme oase, waar zij en haar honden tot bloei komen. Maar wanneer haar dierbare bubbel toch niet bestand blijkt tegen invloeden van buitenaf, komt alles wat ze zo zorgvuldig heeft opgebouwd op losse schroeven te staan…
Terwijl de buitenwereld steeds verder afbrokkelt, probeert Jasmijn haar innerlijke wereld onder controle te krijgen. Maar hoe kun je trouw blijven aan wie je bent zonder anderen te belemmeren om óók volledig zichzelf te zijn?

In het tweede deel van de trilogie lazen we al over het leven dat Jasmijn voor zichzelf had gecreëerd. In het derde deel gaat haar leven samen met Nick en hond Puri verder. Jasmijn schrijft en houdt lezingen en haar leven gaat zijn gangetje.

Vanaf het begin van het boek pakte het verhaal me. Jasmijn heeft het lastig met het verlies van haar moeder en ze weet niet zo goed hoe ze verder moet met haar leven. Het verlies en de gevoelens die dit bij Jasmijn teweeg brengen is zo goed beschreven, dat het me echt raakte.

Dan krijgt Jasmijn ook nog eens te maken met veranderingen rondom haar schrijven en dan is er ook nog eens de Covid-epidemie. Beide gebeurtenissen zetten haar leven op de kop en het is moeilijk voor Jasmijn om zich staande te houden. Het verlies van haar moeder schrijft ze van zich af in een boek. De blijdschap en het geluk dat haar honden haar geven (spoiler: ja, er komt gezinsuitbreiding) houden haar staande samen met de liefde en het geduld van Nick.

Werkelijk prachtig zoals niet alleen de gevoelens en gedachten van Jasmijn over het verlies van haar moeder en het leven met autisme worden beschreven, maar ook het gedrag van de hond(en) en hoe zij hun baasje aan voelen en haar helpen socialer te zijn. En dan is er ook nog een oudere heer die Jasmijn leert kennen en zijn bijzondere verhaal.

Een bijzondere en goede toevoeging aan het boek vond ik de vragen die Judith Visser stelt en beantwoord.

Als lezer ging ik van ontroering, naar vertedering en bewondering voor Jasmijn. Een prachtig slot van de trilogie heeft Judith Visser met Zondagskracht geschreven! Mocht je de boeken nog niet hebben gelezen, dan zou ik dat gaan doen! Ik vind het bijna jammer dat ik ze nu allemaal heb gelezen. Nu hopen dat er nog weer een mooi boek gaat volgen. Volgens mij wordt daar aan gewerkt………….