Eenzame parels maken nog geen ketting

Verbrande suiker. Een titel die nieuwsgierig maakt. De debuutroman van Avni Doshi’s gaat over de relatie tussen moeder en dochter. Waarbij de moeder niet goed voor haar dochter heeft gezorgd. En de dochter nu voor haar moeder moet gaan zorgen. Hoe doe je dat, als je nog niet over die pijn heen bent. Wilt laten weten dat je het daar nog steeds moeilijk mee hebt, maar je moeder zich niets meer herinnert?

Het boek begint met een geweldige openingszin: Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik nooit plezier heb beleefd aan de ellende van mijn moeder.
Dat smaakt naar meer. Naar doorlezen. Toch zijn de volgende dertig pagina’s even doorbijten: er worden zoveel thema’s behandeld dat je geen flauw idee hebt waar het verhaal naartoe werkt.
Hoewel de schrijfstijl niet moeilijk is, blijft het lastig om de aandacht erbij te houden. De ik-persoon beschouwt alles van een afstand en de flashbacks maken dat je ook iedere keer moet schakelen.

De moeder- dochterrelatie is wel interessant. Want is het niet vaak zo dat de pot de ketel verwijt? En we eigenlijk ook wat meer aan zelf reflectie zouden moeten doen?

En dan die titel, die prachtige titel. Die stemt ook na het boek nog tot nadenken. Er is één moment waarop je denkt: aha, daar komt het vandaan….

Voldeed het boek aan mijn verwachtingen? Helaas niet. De titel en eerste zin, die me zoveel hoop gaven op een pageturner, bleken eenzame pareltjes. Zo zijn er nog een paar in het boek te vinden. Maar met eenzame pareltjes alleen maak je nog geen ketting.