Lezersrecensie
Iedereen ziet de dingen anders
Ik mocht het ebook lezen in ruil voor een recensie. “Place Brugmann 33” is het debuutroman van de Amerikaanse schrijfster Alice Austen, die zelf enige tijd op dit adres in Brussel heeft gewoond waar ze werk verrichte in de theater- en filmwereld. Waarschijnlijk is het daarmee ook een soort eerbetoon aan haar periode in België.
De roman beslaat een periode van vlak voor het begin van de Tweede Wereldoorlog tot vermoedelijk vlak voor het einde ervan. Hierin volgen we het wel en wee van de appartement-bewoners van Place Brugmann 33, die elk om de beurt in een hoofdstuk als ik-verteller hun verhaal doen. Daarmee is het letterlijk en figuurlijk een raamvertelling. Met name de families Raphael en Sauvin komen regelmatig aan het woord, de andere bewoners iets minder vaak. Iedereen vertelt over wat ze hebben meegemaakt, hun overpeinzingen, soms over een spirituele ervaring of herinneringen aan vroeger. Soms komt er een publieke bekendmaking van de bezetter of een verslag van de notaris als gebouwbeheerder tussendoor.
Het leuke is dat iedereen in hun verhaal een duidelijk eigen karakter heeft – van nuchter, excentriek tot enigszins dromerig. Uit wat ze vanuit hun eigen perspectief over gebeurtenissen of andere bewoners vertellen, worden sommige situaties als een legpuzzel duidelijker maar blijven andere vaag. Voor mij lijkt het centrale thema te zijn dat mensen het leven elk op hun eigen manier ervaren, en persoonlijke ontwikkeling wordt beinvloed door omstandigheden zoals de oorlog. Uit het boek is de volgende citaat mij hierin sterk bijgebleven: “Iedereen ziet de dingen anders. Als we ophouden met proberen te begrijpen hoe anderen de wereld zien, als we ons mededogen, ons inlevingsvermogen verliezen, worden we beesten.”
Het is kort samengevat een interessante oorlogsroman dat je aan het denken zet over hoe mensen beïnvloed kunnen worden door hun kijk op elkaar, en door de spanning en onzekerheden van een (dreigende) oorlog.
De roman beslaat een periode van vlak voor het begin van de Tweede Wereldoorlog tot vermoedelijk vlak voor het einde ervan. Hierin volgen we het wel en wee van de appartement-bewoners van Place Brugmann 33, die elk om de beurt in een hoofdstuk als ik-verteller hun verhaal doen. Daarmee is het letterlijk en figuurlijk een raamvertelling. Met name de families Raphael en Sauvin komen regelmatig aan het woord, de andere bewoners iets minder vaak. Iedereen vertelt over wat ze hebben meegemaakt, hun overpeinzingen, soms over een spirituele ervaring of herinneringen aan vroeger. Soms komt er een publieke bekendmaking van de bezetter of een verslag van de notaris als gebouwbeheerder tussendoor.
Het leuke is dat iedereen in hun verhaal een duidelijk eigen karakter heeft – van nuchter, excentriek tot enigszins dromerig. Uit wat ze vanuit hun eigen perspectief over gebeurtenissen of andere bewoners vertellen, worden sommige situaties als een legpuzzel duidelijker maar blijven andere vaag. Voor mij lijkt het centrale thema te zijn dat mensen het leven elk op hun eigen manier ervaren, en persoonlijke ontwikkeling wordt beinvloed door omstandigheden zoals de oorlog. Uit het boek is de volgende citaat mij hierin sterk bijgebleven: “Iedereen ziet de dingen anders. Als we ophouden met proberen te begrijpen hoe anderen de wereld zien, als we ons mededogen, ons inlevingsvermogen verliezen, worden we beesten.”
Het is kort samengevat een interessante oorlogsroman dat je aan het denken zet over hoe mensen beïnvloed kunnen worden door hun kijk op elkaar, en door de spanning en onzekerheden van een (dreigende) oorlog.
1
Reageer op deze recensie
